9/11/14

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΛΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΛΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ 
ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ



Η πρωτη σύμφωνα με τους πυθαγορείους γίνεται κατά την έξοδο της ατομικής ουσίας από το Χάος γιατί η εμφάνιση της προκαλεί την αντικειμενική εμφάνιση και της αντίθετης- αιώνιας και αναλλοίωτης ουσίας Η ουσία αυτή κινείται μέσα στον άπειρο χώρο. Η μορφή αποτελεί το μέσο σύνδεσης της αιθέριας ύλης και της πνευματικής οντότητας που απαρτίζει την μήτρα του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Μέσω των μορφών η συνάντηση και συνεργασία της ατομικής- λεπτοφυούς υλικής και της συνεχούς ουσίας είναι στενότερη με αποτέλεσμα οι δύο αυτές οντικές παράμετροι να αλληλοεπηρεάζονται και αυτό συντελεί στην αύξηση των δυναμικοτήτων τους με την εκδήλωση νέων δυνάμεών τους οι οποίες ζούσαν ‘’εν υπνώσει’’ μέχρι τότε σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις ουσίες που συγκροτούν την μορφή. 

Γι’ αυτό η συνάντηση αυτή είναι και αποτελεί την κατ’ εξοχήν συνάντηση που συντελεί στην αμοιβαία εξέλιξη του νοητού και του θεικού εαυτού μας..
Οι μορφές έχουν περιορισμένο χρόνο υπάρξεως γιατί έχουν περιορισμένα όρια αυξήσεως της δυναμικότητος τους και συνεπώς των δυναμικοτήτων των ουσιών που τις συγκροτούν. 
Όταν η αύξηση τους φθάσει στο ανώτερο δυνατό όριο και δεν υπάρχει δυνατότητα για περαιτέρω εξελιξη τότε οι μορφές προσεγγίζουν το υλικό πεδίο.

Τα άτομα της της αιώνια υλικής μορφής η οποία είναι για τους πυθαγορείους το ηλιακό πλέγμα συμμετέχουν στην συγκρότηση άλλων μορφών τελειότερων δηλαδή μορφών που για την συγκρότησή τους απαιτούν την σύνδεση με τις ανωτερες οντότητες, τους αριθμούς.
Το ψυχικό άτομο είναι ένα άτομο της αιώνιας υλικής ουσίας το οποίο εξελισσόμενο έφθασε στην ακτινοβόλο κατάσταση και τότε εισέρχεται εντός του η αιθερική μορφή η οποία ονομάζεται από τον Πλάτωνα στον ‘’Τίμαιο’«ζων και κινούμενο Είναι» δηλαδή ύπαρξη με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κινούμενο και ζων)} γίνεται «ζων και κινούμενο και ενεργούν Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κινούμενο, ζων και ενεργούν)} όπως αναφέρει και ο Αριστοτέλης. Είναι η ψυχή που κινείται ενώ παραμένει ακίνητη, είναι η αιθερική άνοδος η οπία κατακλύζει την ψυχική ζωτικότητα και την μετατρέπει σε δομή ζωής.

Αξιοσημείωτο είναι ότι: α) δεν υπάρχει χώρος κενός μέσα στην Φύση με αποτέλεσμα οι έννοιες Χώρος και Αιωνιότητα της ουσίας να ταυτίζονται και β) δεν μπορεί να υπάρξει χώρος μέσα στον οποίο να μην υπάρχουν άτομα της λεπτοφυούς υλικής πραγματικότητας.. Στο σημείο αυτό πρέπει να διασαφηνιστεί ότι δεν πρέπει να συγχέεται η έννοια της δυνάμεως με την έννοια της ενέργειας η οποία είναι ο νόμος της μονάδας. Δυνάμεις είναι η ποσοτική αύξηση των νόμων της Ενέργειας, της Κινήσεως και της θερμότητας.

Ο Πυθαγόρας μιλάει για ξεχωριστά πνευματικά όντα, που ενοικούν στους ανθρώπους και σε άλλα επίσης πλάσματα της φύσης. Τα ονομάζει δαίμονες που έχουν εκπέσει στον υλικό κόσμο και πρέπει να περάσουν από πολλές διαφορετικές μορφές ζωής, μέχρι να ελπίσουν στην απελευθέρωση. Η αίσθηση, η αντίληψη και η ικανότητα της σκέψης, είναι λειτουργίες της ύλης, οι οποίες δεν συνιστούν την ουσία της ψυχής που ενοικεί στους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά. Η ψυχή-δαίμονας δεν αποτελείται από στοιχεία της ύλης, ούτε είναι για πάντα εξαρτημένη από αυτά. Εισχωρεί ως ξένος και προς ζημίαν της στον κόσμο αυτόν, που τα σταθερά συστατικά του είναι τα τέσσερα στοιχεία,και οι δύο δυνάμεις της φιλότητος και του νείκους. 

Κατά τον Δημόκριτο η ψυχή είναι εκείνη που παρέχει την κίνηση στις συγκεντρώσεις των σωμάτων με έμφυτη ακινησία. Αυτά τα άτομα συνθέτουν την φωτιά και την ψυχή. Η ικανότητα της αντίληψης και η σκέψη εξαρτάται από την κίνηση της ψυχής. Η παραμονή των ατόμων της ψυχής εξασφαλίζεται με την αναπνοή, η οποία αντικαθιστά διαρκώς τα λεία μόρια της ψυχής, που εκδιώκονται υπο την πίεση της περιβάλλουσας ατμόσφαιρας. Έρχεται όμως η στιγμή που η αναπνοή δεν μπορεί να εκτελέσει την παραπάνω λειτουργία και τότε επέρχεται ο θάνατος. Με τον θάνατο καταργείται η ενότητα των ατόμων που σχημάτιζαν τον συγκεκριμένο ζωντανό οργανισμό. Τα άτομα αυτά της ψυχής, όπως και τα άλλα άτομα δεν καταστρέφονται ούτε μεταβάλλονται ειδολογικά, επιστρέφουν όμως στην αεικίνητη μάζα της ουσίας του κόσμου. 

Οι υλικές συνθήκες συνδέονται με αυτό που συνήθως αποκαλούμε χωρόχρονο. Η άποψη του Newton για την φύση του χωρόχρονου, προέρχεται από την πλατωνική θεωρία. Ο Δημιουργός, το λιοντάρι που βαδίζει στην έρημο εξαλείφοντας τα ίχνη του-το υλικό του παρελθόν κανει την ύλη υποδοχή και πρόσληψη γεννετικού ρευστού ώστε δεν υπάρχει το νοητό υποκειμενο δίχως το πνευματικο το υλικο και το αιθερικο. Η αρχαία ελληνική έννοια της ψυχής,όπως δείχνει ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα, δεν σημαίνει κάτι προσδιορισμένο : είναι ζωική αρχή, πνεύμα και εαυτός. Ο Πυθαγόρας φαίνεται να κατανοεί την ψυχή ως εαυτό, και ως ζωική αρχή.

1 Το χωροχρονικό, συνεχές στην πυθαγόρεια κοσμοθεωρία όπως και στην σύγρονη αστροφυσική αντικαθίσταται από έναν κόσμο ο οποίος αποτελείται από μικροσκοπικά, αδιαίρετα “άτομα” χώρου και χρόνου. Στην νέα αυτή σύγχρονη θεωρία το μήκος, η επιφάνεια και ο όγκος του χώρου δεν μπορούν να έχουν μέγεθος μικρότερο από κάποιες τιμές, οι οποίες προσδιορίζονται από το μήκος Planck, που ισούται με 10-33εκατοστά, ενώ κάθε“κβάντο χρόνου” έχει μέγεθος που αντιστοιχεί στον χρόνο Planck:10-43 δευτερόλεπτα.
Οι μονάδες Planck αντιστοιχούν σε μία εποχή – πολύ κοντά στη Μεγάλη Έκρηξη – κατά την οποία η βαρύτητα ήταν ενοποιημένη με τις άλλες τρεις αλληλεπιδράσεις της φύσης, την ηλεκτρομαγνητική, την ισχυρή και ασθενή πυρηνική.

Επομένως ένα “κβάντο όγκου”, δηλαδή ο μικρότερος όγκος αυτού του κβαντισμένου χώρου, είναι 10-99 κυβικά εκατοστόμετρα και αντιστοιχεί σε ένα κόμβο, που το φως χρειάζεται χρόνο 10-43 δευτερόλεπτα, για να τον διασχίσει.

Οι “κώνοι φωτός” στην σύγχρονη φυσική δημιουργούνται από τη γραφική παράσταση της τροχιάς του φωτός σε συνάρτηση με τον χρόνο και ορίζει τις περιοχές του χωροχρόνου, όπου το φως ή οτιδήποτε άλλο σωμάτιο μπορεί να φτάσει σε κάποιο γεγονός και να το πραγματοποιήσει.

Με παρόμοιο τρόπο ο οποίος στηρίζεται στην εσωτερικότητα, οι μυημένοι στην πέμπτη βαθμίδα των πυθαγορείων αποκτούσαν την δυνατότητα διάχυσης και διακτινισμού του νοητικού τους πλέον σώματος.

Από τη Φωτεινή Κακόγιαννου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου