Το κόστος της “αλόγιστης
συμπόνιας”
Η Audre Lorde
, Aµερικανή ποιήτρια, φιλόσοφος, ακτιβίστρια (1934 – 1992) είχε πει, " Ο
πόνος είναι σημαντικός : πώς τον αποφεύγουμε , πώς υποκύπτουμε σε αυτόν , πώς
ασχολούμαστε με αυτόν , πώς τον υπερβαίνουμε " (από το Conversations with Audre Lorde
(2004), της Joan Wylie Hall). Διάλεξα αυτή την φράση για να ξεκινήσω να μιλάω
για κάτι άγνωστο αλλά πολύ σημαντικό για την κοινωνία, ειδικά την Ελληνική, υπερτονισμένο
ως ανάγκη στην παρούσα πραγματικότητα: την ψυχική εξουθένωση όσων βοηθούν και
συνδράμουν στον πόνο του ‘Aλλου,
αυτό που είναι γνωστό ως burnout
στον χώρο εργασίας.
Ο όρος burnout περιγράφει μια
κατάσταση συναισθηματικής, ψυχικής και σωματικής εξάντλησης που προκαλείται από
το υπερβολικό και παρατεταμένο άγχος. Παρατηρείται κατά κόρον στα επαγγέλματα
που έχουν να κάνουν άμεσα με τον άνθρωπο (νοσοκομεία, ιδρύματα, διασώστες κλπ)
αλλά όχι μόνο. Το άτομο κατακλύζεται από την ευθύνη, το βάρος και το άγχος της
εργασίας και αισθάνεται ανίκανο να συνεχίσει με την ίδια ενέργεια και επιθυμία
για προσφορά. Τα συναισθήματα αμβλύνονται, επέρχεται σωματική και ψυχική
κούραση, έλλειψη ενδιαφέροντος για την ζωή και τις χαρές της, κατάθλιψη,
ψυχοσωματικά συμπτώματα, διαταραχές ύπνου, κ.α.
Η πρώτη σκέψη
σας ίσως να είναι ότι ο καθένας μπορεί να πάθει burnout με οτιδήποτε κάνει σε υπερβολή
στην ζωή του. Είναι αλήθεια αυτό. Κινούμενη από την πραγματικότητα που μας
περιβάλλει όμως, ειδικά από το καλοκαίρι του 2015, με την υπερβολική ροή των
προσφύγων στην χώρα μας, την δραματική αύξηση των αστέγων και την παρατεταμένη
ανθρωπιστική κρίση, σε όλα τα επίπεδα, επέλεξα θα ασχοληθώ με το burnout που αφορά στους ανθρώπους που συνδράμουν και προσφέρουν
βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη ή/και κινδυνεύει η ζωή τους.
Από προσωπική
εμπειρία αλλά και παρατήρηση των ανθρώπων που γνωρίζω, από τις ιστορίες και
μαρτυρίες που διαβάζω στα ΜΜΕ καθώς και πληροφορίες από φίλους, κατέληξα στο
συμπέρασμα ότι οι συνθήκες στην σημερινή εποχή στην Ελλάδα, είναι άκρως
τραυματικές όχι μόνο για τους ανθρώπους που χρήζουν βοήθεια αλλά και για όσους
εργάζονται, προσφέρουν εθελοντικά ή δείχνουν αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας.
Όταν δεν υπάρχει οργάνωση, υποδομή και υποστήριξη στα άτομα που βοηθάνε, τότε
το μόνο σίγουρο είναι ότι πολύ σύντομα θα επέλθει η εξουθένωση σε αυτά. Και
αυτό έχει μεγάλο κόστος, σε όλα τα επίπεδα, αλλά και για όλους. Για αυτούς που έχουν
αναγκη – δεν θα λαμβάνουν βοήθεια πια, για τους ίδιους – τεράστιο ψυχικό κόστος
αλλά και ανάγκη χρόνου ανάρρωσης και
αποθεραπείας από την εξουθένωση, και για τους οικείους τους – η απόσυρση και
εξάντληση που επέρχεται με το burnout
έχει αντίκτυπο στην προσωπική τους ζωή.
Θα σταθώ
κυρίως στην δεύτερη συνέπεια, το προσωπικό κόστος αυτού που ονομάζω «αλόγιστη
συμπόνια», (Αλόγιστος : αυτός που
χαρακτηρίζεται από έλλειψη λογικής σκέψης) εννοώντας την μη συνειδητή αντίδραση
προσφοράς και αλληλεγγύης, χωρίς επίγνωση του βαθύτερου κινήτρου του ατόμου να
βοηθήσει, καθώς και των προσωπικών του ορίων, χωρίς συμπόνια για τον ίδιο του
τον εαυτό. Η Tara Brach γράφει, «Η αφύπνιση της συμπόνιας του Εαυτού είναι
συχνά η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι» ( στο βιβλίο: True
Refuge: Finding Peace and Freedom in Your Own Awakened Heart). Η λέξη συμπόνια
εμπεριέχει τον πόνο, κι αυτός είναι ο λόγος που επέλεξα την φράση της Audre
Lorde ως εισαγωγή. Η προσωπική ανάγκη μας να βοηθήσουμε τον Άλλον που πονάει
είναι μια ασυνείδητη έλξη προς αυτό που μας είναι γνώριμο. Όταν ασχολούμαστε με
τον ανθρώπινο πόνο τείνουμε να αντιδρούμε σε αυτόν σύμφωνα με τα προσωπικά μας
φίλτρα (η ιστορία, η εμπειρία ζωής και οι πεποιθήσεις μας). Εάν εμείς έχουμε το
βίωμα της εγκατάλειψης στην προσωπική μας ιστορία - είτε αυτό μας είναι συνειδητό είτε ασυνείδητο
- θα αντι-δράσουμε με βάσει αυτό το αίσθημα. Θα συντρέξουμε να βοηθήσουμε με
την βαθύτερη ανάγκη να αποτρέψουμε ο ‘Άλλος να αισθανθεί το αίσθημα της
απελπισίας, όπως το έχουμε νιώσει εμείς.
Η πρώτη εκ-λογικευμένη αντίδραση όσων
διαβάζουν τα παρακάτω ίσως είναι: «μα εγώ τα είχα όλα εύκολα στην ζωή μου, δεν
έχω νιώσει απελπισία». Η απάντηση σε αυτό το επιχείρημα είναι απλή: όλα τα
ανθρώπινα όντα ξέρουν τι είναι η απελπισία, από την στιγμή που γεννιόμαστε
είμαστε τόσο ευάλωτα πλάσματα που ακόμη και η καθυστέρηση της λήψης γάλακτος
από την μάνα μας έχει την χροιά της απελπισίας, της εγκατάλειψης, της
απόρριψης. Γνωρίζουμε στο κύτταρό μας την απελπισία. Εάν αυτό σας φαίνεται
υπερβολικό ας δούμε 2 ακόμη οπτικές. 1) Την αυτόματη ταύτισή μας με τον Άλλον
μέσα από τους νευρώνες-κάτοπτρα και 2) την διαγενεακή μετάδοση της πληροφορίας
του ψυχικού υλικού (πέραν του βιολογικού). Δεν θεωρώ τυχαία την τόσο αυθόρμητη
αλληλεγγύη των Ελλήνων και άλλων λαών, οι οποίοι έχουν βιώσει πολλές γενιές
πίσω τι θα πει πόλεμος, προσφυγιά και ορφάνια, στον αντίστοιχο σπαραγμό των
εκατομμυρίων προσφύγων στην περιοχή της Μεσογείου σήμερα. Είτε το γνωρίζουμε
είτε όχι, κάποια κοντινή ή μακρινή γιαγιά μας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το
σπίτι της για να προστατέψει τα παιδιά της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε
λόγω πείνας, πολέμου ή άλλης βίαιης επίθεσης. Η πληροφορία που κουβαλάμε στο
κύτταρο μας μπορεί να είναι υλικό από εμπειρίες των προγόνων μας μέχρι 7 γενιές
πίσω. Όσον αφορά στην ικανότητά μας για ενσυναίσθηση και συναισθηματικό
συντονισμό με άλλους ανθρώπους, εξηγήθηκε περαιτέρω με την ανακάλυψη ενός
είδους νευρώνων στον εγκέφαλο των ανώτερων θηλαστικών, που το 1996 ονομάστηκαν
«νευρώνες-κάτοπτρα» (Dr. Giacomo Rizzolatti, Vittorio Gallese and associates, Brain, Vol. 119,
No. 2, pages 593-609).
Πέρα όμως από
την βιολογική εξήγηση του γιατί δρούμε προς ανακούφιση του πόνου του Άλλου, υπάρχει το ατομικό ψυχολογικό
επίπεδο, αυτό της προβολής του δικού μας τραύματος έξω από εμάς. Η επιτακτική
ανάγκη να επουλώσουμε δικά μας τραύματα, ελλείψεις και ανάγκες που μείνανε
ανεκπλήρωτες, προσφέροντας στον Άλλον αυτό που δεν λάβαμε εμείς όταν το είχαμε
ανάγκη. Αυτή η ασυνείδητη, συνήθως, χρεία να επουλώσουμε παλιές μας πληγές και
τραύματα βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην τεράστια ανθρωπιστική κρίση γύρω μας.
Είναι πιο εύκολο να δούμε τον πόνο στον συνάνθρωπό μας παρά να αφουγκραστούμε
τον δικό μας πόνο. Και επανέρχομαι στην αρχική φράση, " Ο πόνος είναι
σημαντικός : πώς τον αποφεύγουμε , πώς υποκύπτουμε σε αυτόν , πώς ασχολούμαστε
με αυτόν , πώς τον υπερβαίνουμε". Η ενασχόληση με τον πόνο του Άλλου είναι
βέβαιο ότι οδηγεί στην υπέρβαση του δικού μας πόνου. Χρειάζεται να υπερβούμε
τον δικό μας πόνο για να συντρέξουμε στον πόνο του Άλλου, αλλιώς δεν μπορούμε
να προσφέρουμε. Συγχρόνως όμως αποφεύγουμε τον δικό μας πόνο για να μην
υποκύψουμε σε αυτόν. Η υπέρβαση-αποφυγή του δικού μας πόνου έχει μακροπρόθεσμες
συνέπειες για εμάς τους ίδιους και απαιτεί μεγάλη ποσότητα από την ενέργειά
μας. Είναι μόνο για μικρό διάστημα που καταφέρνουμε να νιώσουμε ανακούφιση από
την προσφορά μας, εάν δεν φροντίσουμε παράλληλα και τον εαυτό μας. Ο δικός μας
πόνος-τραύμα μας περιμένει στην γωνία μόλις εμείς χαλαρώσουμε και σταματήσουμε
την δράση «σωτηρίας του Άλλου».
Τέλος υπάρχει
το φαινόμενο του δευτερογενούς τραυματισμού μας, όταν γινόμαστε μάρτυρες
τραυματικών καταστάσεων για άλλους. Η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία όρισε
(1994) ότι «ένα τραυματικό γεγονός έχει συμβεί όταν το άτομο έχει βιώσει, γίνει
μάρτυρας ή έχει απειληθεί με θάνατο ή σοβαρό τραυματισμό ή έχει απειληθεί η
σωματική ακεραιότητα του ίδιου ή κάποιου άλλου (και) η αντίδραση του ατόμου
περιλάμβανε έντονο φόβο, αίσθημα αβοήθητου ή τρόμο». Τραύμα δημιουργείται όταν
οι ψυχικές δυνάμεις του ατόμου δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση ενός
στρεσογόνου γεγονότος. Η υποκειμενική αντίδραση του στην στρεσογόνο κατάσταση
εξαρτάται από την προσωπικότητά του, τυχόν προηγούμενα τραύματα, από την
αντίδραση του περιβάλλοντος κλπ. Η έκθεση σε ένα στρεσογόνο γεγονός, ανεξάρτητα
από την ενεργό συμμετοχή του ατόμου σε αυτό, συνοδευόμενη από την αίσθηση
πλήρους αδυναμίας και ανικανότητας αντιμετώπισης, έντονων συναισθημάτων και
κατακλυσμιαίου άγχους, μπορεί να οδηγήσει στην εκδήλωση μετατραυματικού στρες ή
μετατραυματικής διαταραχής (APA Diagnostic Classification DSM-IV). Χρειάζεται να πούμε κι άλλα για να πεισθούμε
για την τραυματική έκθεση τόσων χιλιάδων εθελοντών, αλληλέγγυων και εργαζόμενων
με τους πρόσφυγες, άστεγους, ασθενείς,
τους τελευταίους μήνες στην χώρα μας;
Ποιος από αυτούς ήξερε τι είχε να αντιμετωπίσει ανά πάσα στιγμή και
ποιος από αυτούς θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι είχε τους ψυχικούς πόρους και
δύναμη να ανταπεξέλθει σε όσα επρόκειτο να αντικρίσει, ειδικά όταν πρόκειται
για αναπάντεχες ή/και κρίσιμες καταστάσεις;
Εδώ καλείται
να μπει το όριο. Το όριο της ύπαρξής μας και το όριο που καθορίζει την
ισορροπία της ψυχοσωματικής μας υπόστασης. Πόσο πραγματικά μπορούμε να
αλλάξουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας; Μέχρι ποιόν βαθμό; Ποια είναι η ευθύνη που
αναλαμβάνουμε ασυνείδητα; Ποιο το κίνητρό μας και ποιος ο στόχος μας; Πόσο
αποδεχόμαστε την περιορισμένη ανθρώπινη φύσης μας; Πότε και πως μπαίνουμε στον
ρόλο του σωτήρα; Πόσο φροντίζουμε τον εαυτό μας πριν βοηθήσουμε τον Άλλον; Στις
οδηγίες ασφαλείας κατά την διάρκεια μιας πτήσης με αεροπλάνο τονίζεται ότι σε
περίπτωση έλλειψης οξυγόνου πρέπει πρώτα να φορέσουμε εμείς την μάσκα οξυγόνου
και μετά να βοηθήσουμε τον διπλανό μας. Αυτό είναι λογική συμπόνια και
φροντίδα. Πόσοι άραγε το κάνουμε πράξη αυτό στην καθημερινότητά μας; Δεν είναι
εγωισμός, είναι αγάπη για τον εαυτό. Χωρίς αγάπη και φροντίδα για τον εαυτό μας
είμαστε έρμαιο μέσα στο όχημα των εμπειριών που ορίζουν οι άλλοι. Πόσο χρήσιμοι
είμαστε πραγματικά έτσι; Πόσο θα αντέξουμε την ταχύτητα και τις συνθήκες αυτού
του οχήματος εάν εμείς δεν έχουμε τον έλεγχο του; Εκεί εντοπίζεται το όριο
ανάμεσα στην συμπόνια και στην αυτοθυσία. Από σωτήρες καταλήγουμε να γινόμαστε
θύματα και βρίσκουμε τον εαυτό μας καταρρακωμένο και τραυματισμένο να
επιστρέφει πίσω στον δικό του πόνο. Αυτή την φορά υπερ μεγενθυμένο, σε έξαρση,
αποκομμένοι από τον κόσμο, με ελάχιστο ενδιαφέρον για την ζωή και τις χαρές
της, σε πλήρη ταύτιση με το τραύμα των άλλων, μη γνωρίζοντας πώς να βγούμε από
αυτό.
Η ανάγκη για
ψυχολογική υποστήριξη όσων εργάζονται ή προσφέρουν εθελοντικά βοήθεια στον
συνάνθρωπο είναι επιτακτική, από πάντα! Σήμερα, στην Ελλάδα έχει γίνει πια
κρίσιμη. Κινδυνεύουμε να χάσουμε πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό σε όλα τα
ανθρωπιστικά επαγγέλματα αλλά και την προσφορά εκείνων των ενεργών πολιτών που βοηθάνε σε καθημερινή βάση τον συνάνθρωπο.
Κινδυνεύουμε να αποκτήσουμε μια δευτερεύουσα ανθρωπιστική κρίση, αυτή των
βοηθών και αλληλέγγυων, που μετά από υπερκόπωση, εξουθένωση και τραυματισμό
τους αλλάζουν πλευρά και από την θέση του δυνατού βρίσκονται στην θέση του
αδυνάτου που χρήζει βοήθειας. Πρώτο βήμα για μια αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε
την ανθρώπινη συμπόνια είναι η αποδοχή του δικού μας πόνου αλλά και ενημέρωση
για τους κινδύνους της «αλόγιστης συμπόνιας». Δεύτερο βήμα, η αναζήτηση
βοήθειας και στήριξης όταν έχουμε ήδη «καεί». Τρίτο, η εκπαίδευσή μας για την
πρόληψη του burnout και
η διάδοση της πληροφορίας στην ευρύτερη κοινωνία, για μια πραγματική κοινωνική
αλλαγή. Για μια κοινωνία που θα μάθει πως να επουλώνει το συλλογικό τραύμα χωρίς
να ανοίγει καινούριες πληγές στην προσπάθειά της να βοηθήσει.
Της Αναστασίας Νικολίτσα,
Χοροθεραπεύτρια - Σωματική Ψυχοθεραπεύτρια
psychosoma-dance@hotmail.com
https://www.facebook.com/events/1194528433910255/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου