ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΥΡΟΥ: Το θέατρο είναι η διέξοδος μου...

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΥΡΟΥ: Το θέατρο είναι η διέξοδος μου... 

 

Eίχα ακούσει πολλά σχόλια για το πρόσωπο της. Ηταν μόνο θετικά. Τη Δήμητρα Σύρου έτυχε πρώτα να την γνωρίσω και μετά να την παρακολουθήσω στην σκηνή. Ανυπομονούσα να τα καταφέρω. Και η αλήθεια είναι πως όταν την είδα επιβεβαιώθηκαν στην πράξη τα όσα είχαν ειπωθεί για εκείνην. Από την πρώτη στιγμή στο «Η Γάζα είναι μαθήματα επιβίωσης» σε κερδίζει αμέσως... 

Με την επιβλητική της παρουσία, τη δυνατή, καθαρή και γλυκιά συνάμα φωνή είναι μια από τις νέες ηθοποιούς, που χρίζουν μεγάλης προσοχής. Το είχε φανερώσει, άλλωστε, από τον μονόλογο "Το όνομα  μου είναι Rachel Corrie", όπου επιλέχθηκε να είναι μια από τις υποψήφιες για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη»

Θεατρικό παιδί της Μάνιας Παπαδημητρίου η νεαρή Χανιώτισσα είναι ένας άνθρωπος που έχεις να πεις πολλά. Πολιτικοποιημένη και όχι κομματικοποιημένη έχει τεκμηριωμένη άποψη για διάφορα θέματα, διανθίζοντας τη συνήθως με χιούμορ. Καλεσμένη του All4fun Live στον www.karmaradio.gr μας χάρισε μία ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη…

- Πώς σε βρίσκουμε ψυχολογικά;

Η πρώτη συζήτηση δυστυχώς που λες όταν έχεις να δεις φίλους καιρό, όταν βλέπεις γνωστούς, όταν έχεις γιορτή και σε παίρνουν τηλέφωνο είναι το αντί να σου πουν χρόνια πολλά σου λένε τι χάλια κατάσταση βιώνουμε. Εντάξει, τα πράγματα είναι δύσκολα και περίεργα. Και επειδή η αδερφή μου είναι ψυχολόγος το έχουμε αναλύσει πολύ και πραγματικά το λέμε ότι υπάρχει κοινωνική κατάθλιψη. Πρέπει όντως να το δούμε σαν θέμα. Να το αποδεχθούμε ότι υπάρχει και να προσπαθήσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Είναι βαρύ. Πολύ πιο βαρύ από το ότι δεν έχουμε λεφτά και δουλειές. Αυτή η κατάθλιψη που μας έχει πιάσει και το ότι σερνόμαστε.

- Η αδερφή σου ως ψυχολόγος έχει τώρα περισσότερη δουλειά;

Ναι και δυσκολότερη. Δηλαδή οι άνθρωποι της έχουν ανέβει level προβλημάτων. Τα προβλήματα έχουν χειροτερέψει. Έχει πιο δύσκολα περιστατικά, συνεδρείες.

-Εσύ πώς τα αντιλαμβάνεσαι την όλη κατάσταση;

Τη ζω όπως όλοι μας. Τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε λογική συνειδητοποίηση. Πραγματικά για να λέω τον εαυτό μου ακόμα λογικό ον δεν μπορώ να τα αναλύσω. Δεν αναλύονται. Παίζουμε ένα θέατρο του παραλόγου. Τίποτα δεν στέκει. Ούτε οι πολιτικοί λόγοι, ούτε τα μέτρα που παίρνουν, ούτε τα μέτρα που δεν παίρνουν, ενώ εμείς σκεφτόμαστε υπάρχουν λύσεις, γιατί δεν τις εφαρμόζουν; Και υπάρχουν συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης που προβάλλουν μόνο αυτά που θέλουν. Δε σου λένε λύσεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν. Χωρίς να θέλω ν’ ακουστώ ακραία για μένα τα κανάλια έπρεπε να είναι από τους πρώτους που θα εξαφανιστούν το λιγότερο (σ.σ. γέλια) από το προσκήνιο. Δηλαδή είναι οι πρώτοι που καταστρέφουν ό,τι είναι ακόμα ζωντανό. Είναι αυτοί που πραγματικά στήνουν το σκηνικό. Μας λένε ό,τι θέλουνε και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό με τις πορείες. Έχω πάει σε πολλές στη ζωή μου. Στην πορεία της 13ης Φλεβάρη ήμασταν πάνω από 500.000 άνθρωποι και δεν το είπε κανείς πουθενά. Ακούστηκαν κάτι 5.000 (!!!), κάτι 50.000 άντε 80.000. Ήμασταν, όμως, πάνω από 500.000 άνθρωποι. Από το Ηρώδειο μέχρι το Κολωνάκι και μέχρι το Παγκράτι είχε φτάσει σχεδόν ο κόσμος. Είχε πολύ λαό.

-Και αν δείχνουν το κάνουν με εικόνες που τρομοκρατούν τον κόσμο στο να μην πάει.

Μα 5:20 που κατέβηκα κάτω έδειχναν άδεια την πλατεία. Είχε πέσει το πρώτο δακρυγόνο και έδειχναν παλιά πλάνα της πλατείας Συντάγματος, που ήταν άδεια. Και εμείς δε χωρούσαμε. Και ήταν ο ένας πάνω στον άλλο. Εννοείται πως έτσι αποτρέπεται ο κόσμος για να κατέβει στην πορεία. Και εννοείται αυτό που κάνουν την επόμενη μέρα, που είναι και το πιο σοβαρό. Αυτό που τελικά δείχνουν. Αν ασχολείσαι μόνο με τις ζημιές, που πράγματι είναι πολύ σοβαρές, αν ασχολείσαι μόνο με το τι κάηκε και τι όχι, χάνεις λίγο την ουσία. Είναι πολύ κρίμα. Το Αττικόν Π.χ. Είναι ένα καταπληκτικό κτίριο και είναι κινηματογράφος. Δεν είναι ούτε τράπεζα, ούτε υπουργείο. Αλλά το θέμα είναι η μέρα μετά. Όταν την επόμενη μέρα ασχολούμαστε μόνο μ’ αυτό, τότε υπάρχει πρόβλημα. Να ασχοληθούμε και μ’ αυτό, αλλά πείτε και το άλλο. Να καταδικάσουμε τις φωτιές και τις λεηλασίες. Τις λεηλασίες που μας κάνουν ποιος θα τις καταδικάσει;. 500.000 κόσμος τις καταδίκασε και δε μίλησε κανείς για μας. Θέλουμε και εμείς το βήμα μας (σ.σ. γέλια). Στρέφουν την ουσία στα επεισόδια, τα οποία από ποιους γίνονται; Έχουμε γίνει όλοι κουκουλοφόροι. Έχει γεμίσει κουκούλες η Αθήνα. Εντάξει, ξέρω γω και ποιοι είναι αυτοί; Τι προάλλες ήταν η μαμά μου. Φωτιά δεν έβαλε, αλλά σύμφωνα με τον νόμο επειδή είχε στο κεφάλι της σκουφί ήταν κουκουλοφόρος (σ.σ. γέλια). Ο κόσμος, πάντως, έχει αποκτήσει πλέον συνείδηση και κατεβαίνει. Και εφοδιασμένος. Με μάσκες. Η μαμά μου π.χ. πήγε για πρώτη φορά σε πορεία με μάσκα και είμαι πολύ περήφανη για εκείνην.

-Την έβγαλες φωτογραφία;

Ναι βέβαια (σ.σ. γέλια) Και μιας και μιλάμε για τις πορείες και το σπουδαίο είναι ότι πηγαίνοντας εκεί γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Και αυτό το λέω στους φίλους που δεν κατεβαίνουν: Κατεβείτε για 5 λεπτά. Το πώς αλλάζει η συνείδηση σου μέσα σε 5 λεπτά στον δρόμο δεν μπορεί να στην αλλάξει ούτε μια συζήτηση 10 χρόνων. Αν δεις έναν ηλικιωμένο με μάσκα, να περάσει στο πετσί σου, να μυρίσεις ένα δακρυγόνο δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί. Αλλάζει η συνείδηση σου και αλλάζει κατευθείαν.

- Θεωρείς πως όλο αυτό έχει αντίκρισμα;

Ναι. Έχει σίγουρα εξελικτικό. Εξελίσσεσαι ως άνθρωπος. Ως τι απαιτείς, στο τι δικαιώματα έχεις, εξελίσσεσαι στο να μην τη θεωρείς όλα δεδομένα και να μην αφήνεσαι στο να χάσεις. Τώρα το τι αντίκτυπο έχει για εκεί μέσα, για τη βουλή ή για αυτήν τη Μέρκελ, το σύμπαν όλο παιδιά δεν ξέρω. Τι να πω. Όταν καταβαίνω στις πορείες χαίρομαι πάρα πολύ και γυρνάω αισιόδοξη στο σπίτι μου. Αλλά μετά πάλι…Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Από την άλλη προσπαθώ να μη μιλάω για συνομωσίες. Λέω πως ό,τι και να κάνουμε εμείς στους δρόμους αυτό είναι ένα στημένο παιχνίδι καλά οργανωμένο εδώ και δεκαετίες. Τι έγινε και τι θα καταφέρουμε. Να είναι όλα τυχαία; Δεν ξέρω. Μακάρι να είναι όλα τυχαία. Τότε δε θα λέω ότι αυτά που μας διοικούν είναι πραγματικά όχι άνθρωποι. Δε θα βρίσω, αλλά δεν είναι άνθρωποι. Θα λέω απλά ότι είναι χαμηλού IQ. Aν είναι όλα τυχαία αυτό σημαίνει. Νομίζω, όμως, ότι παίζονται πολλά χρήματα στη μέση. Δηλαδή κάποια πράγματα κινούνται από τα μεγάλα συμφέροντα, τα οποία εμείς δεν μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε.

-Ο κόσμος έχει βγει από το σπίτι του ή είναι ακόμα συμβιβασμένος με αυτά που συμβαίνουν;

Πραγματικά αυτό που είδα στα μέσα Φλεβάρη με έκανε πολύ χαρούμενη. Δεν είμαστε ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά χιλιάδες. Επίσης αυτό που έγινε και πέρσι το καλοκαίρι είναι ότι ο κόσμος δεν έφευγε παρά όλα τα δακρυγόνα που φάγαμε. Και φάγαμε πολλά, πάρα πολλά! Και αυτό είναι τρομερό! Εκεί αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος σου. Είμαστε πάρα πολλοί. Και δεν είμαστε πάρα πολλοί μόνο στο f/b, που λέει ο καθένας την γνώμη του από το σπίτι του. Είμαστε στον δρόμο και ό,τι διαφορά και αν έχω εγώ μαζί σου είμαστε εκεί μαζί. Για κάποιο σκοπό. Αυτό είναι φοβερό. Για αυτό είναι σπουδαίο ό,τι έγινε εκείνη την Κυριακή του Φλεβάρη. Υπάρχουν, βέβαια, και οι επαναστάτες μόνο του f/b. Αυτό είναι το εύκολο. 500.000 δεν είναι λίγο πάντως. Και πήγαν άνθρωποι που δεν είχαν κατέβει ξανά. Είδα και μαμάδες. Νέους εγώ δεν είδα πολλούς. Οικογένειες είδα πάρα πολλές. Ηλικιωμένους. Ο αδερφός μου, μου είπε στην επόμενη πορεία θα γίνει η επανάσταση των ηλικιωμένων (σ.σ. γέλια) Εννοείται ότι αργούμε λίγο, δηλαδή αν καθίσεις 10 λεπτά και το σκεφτείς πολύ καλά τι σημαίνει για τον παππού, τον παππού μας, που έχει δουλέψει 30-40 χρόνια να παίρνει 400 ευρώ. Το να το γράψεις μόνο: 400 ευρώ. Η να σκεφτείς έναν νέο, που έχει παιδί και όχι δουλειά πώς θα το θρέψει; Ο νέος αυτός είναι ο μέσος κόσμος. η εμείς που δουλεύουμε και δεν παίρνουμε λεφτά; Αν το καλοσκεφτείς τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και εμείς τα είχαμε πάρει αψήφιστα.

-Φταίει, πάντως, και το ότι δεν υπάρχει ένα κοινό μέτωπο.

Αυτό ισχύει δυστυχώς. Ενώ έπρεπε να είμαστε όλοι μαζί. Ποτέ δεν έχουμε κατέβει με κοινά αιτήματα. Ούτε στις πορείες, αλλά ούτε γενικότερα. Δυστυχώς το θεωρώ κάτι ακατόρθωτο. Το να συντονιστούν τόσοι άνθρωποι και να βρεθούν άνθρωποι που θα το κάνω ανιδιοτελώς. Υπάρχει το «ότι δεν μπορούμε να πάμε σ’ έναν κοινό στόχο αν δεν συμφωνούμε σε όλα». Τα κόμματα στις πορείες ξεχνούν πως ο στόχος είναι κοινός. Ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσεις στα πάντα, το οποίο γίνεται και σε καθημερινά πράγματα, όμως ο στόχος είναι κοινός. Το ότι κόβονται οι μισθοί δεν αρέσει σε κανέναν. Αντί να μείνουμε σ’ αυτά τα βασικά και τεράστια πλέον που κάνουν μπαμ, μπαίνουμε σε πολιτικά τερτίπια και ο καθένας κατεβαίνει μ’ ένα διαφορετικό πανό.

-Και μέσα σε όλα έχεις ν’ αντιμετωπίσεις και τη χημική βία.

Έχουν ειπωθεί πολλά για το πώς θα μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί. Όπως το να πετάξουν χρώματα στους αστυνομικούς για να πετάξουν εκείνοι τις μάσκες τους. Καιρός είναι κάποιοι αστυνομικοί να φύγουν. Ή να έρθουν από την άλλη πλευρά. Αν δεν τους εκφράζει αυτό που κάνουν, γιατί δε νομίζω όλοι να πήγαν για να πετάνε δακρυγόνα στον δρόμο. Έχω συγγενείς αστυνομικούς. Δεν ήθελαν αυτό. Όσους δεν τους εκφράζει αυτό το πράγμα να φύγουν. Να έρθουν μαζί μας. Θέλουμε βοήθεια απ’ όλους (σ΄σ. γέλια)

-Το μέλλον πόσο σε προβληματίζει πια;

Πάρα πολύ! Και μένα και τους φίλους μου, όπως είναι π.χ. η συνάδελφος μου και γνωστή σου Κατερίνα Χιωτίνη που μας ακούει. Και καθόμαστε και τα συζητάμε τα βράδια. Είναι η πρώτη φορά που μας προβληματίζει ενεργητικά. Δεν έχουμε ιδέα. Έχουμε γίνει λίγο παθητικοί θεατές όλου αυτού του πράγματος και αυτό είναι από τα χειρότερα συμπτώματα. Νομίζω πως είναι μια εποχή που πρέπει να αγκαλιαστούμε όλοι αυτοί που αγαπιόμαστε. Οι φίλοι μεταξύ μας, διότι πρέπει να δράσουμε. Αλλιώς βλέπω μαύρο το μέλλον. Και το λέω εγώ, που χαζοχαρούμενο θα με πει η Κατερίνα. Το έχω χάσει, όμως. Δεν έχω πια πολύ ελπίδα, ούτε τα βλέπω πολύ χρωματιστά τα πράγματα. Να δούμε, όμως τα θετικά που υπάρχουν. Σίγουρα κάποια από τα θέλω μας και τις επιθυμίες μας δεν ήταν δικές μας. Ήμασταν πολύ καλομαθημένος λαός και πολύ καλομαθημένη κοινωνία. Εννοείται πως όχι καλώς που τα παθαίνουμε αυτά, γιατί είναι πολύ άσχημα και άθλια αυτά που συμβαίνουν. Μέσα σ’ αυτήν την αθλιότητα, όμως, καλό είναι να παλέψουμε και να βγούμε από τη μαυρίλα. Επίσης λένε και το επαναλαμβάνω και εγώ για να τα ακούσω πως τέτοιες εποχές η τέχνη κάνει άλματα. Και αυτοί που πραγματικά αξίζουν θα την βρουν την άκρη τους. Λοιπόν, αυτήν τη θεωρία την πιστεύω. Την ασπάζομαι, αλλά δεν είμαι φανατικός υποστηρικτής. Θέλω να δω κάποια αποτελέσματα για να την πιστέψω με πάθος. Δυστυχώς πάρα πολύ σοβαρά, πολλά παιδιά και εγώ και οι φίλοι μου σκεφτόμαστε να φύγουμε από την Ελλάδα. Και λέω δυστυχώς γιατί δεν το ήθελα, δεν το σκεφτόμουν. Είναι δύσκολο να φύγω, αλλά το βρίσκω σαν μόνη λύση και να σαν να συνειδητοποιώ ότι η χώρα μου δεν υπάρχει πια.

- Αν φύγεις πού σκέφτεσαι να πας;

Δεν έχω ιδέα…

-Πάμε τώρα και μια αναδρομή στο ξεκίνημα σου.

Γεννήθηκα στα Χανιά και είμαι Κρητικιά. Παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας που είναι από Θεσσαλία εγώ είμαι από Κρήτη. Γιατί εκεί γεννηθήκαμε και από εκεί αισθάνομαι ότι είμαι.

-Αρα θα το αλλάξεις το επίθετο; (σ.σ. γέλια)

Το καλλιτεχνικό μου θα είναι Συράκι (σ.σ. γελια). O μπαμπάς μου ήταν στην αεροπορία και πήρε κάτω μετάθεση. Περάσαμε τέλεια στα Χανιά και πραγματικά είναι για μένα πατρίδα. Και εκεί έχω αδερφικούς φίλους. Μετά ήρθαμε εδώ στο δημοτικό. Εννιά χρονών.

-Ποια είναι η γνώμη σου για τα Χανιά;

Είναι μια υπέροχη πόλη. Έκλαιγα πολύ όταν γιατί ήθελα να γυρίσω πίσω και ακόμα είμαι Αθήνα (σ.σ. γέλια) Είμαι ακόμα εδώ! Καθόλου δεν το αποκλείω, όμως, να γυρίσω πίσω.

-Τι σου λείπει από εκεί;

Οι φίλοι μου και τους αγαπώ πολύ! Όπως η Δήμητρα η Αλιφεριάκη, αδερφή μου. Στο Μαράθι μεγαλώσαμε. Και με τη Γεωργία, τον Γιώργο, όλοι. Τέλεια. Μ’ αυτά τα παιδιά έχω απίστευτο δέσιμο. Κρατάω φίλους από τα παλιά. Είναι σαν αδέρφια μου. Τον χειμώνα πήγαμε με τη Μάρω (σ.σ. Αγρίτη) Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο και ήμασταν συνέχεια στα σπίτια τους. Και έτσι λέμε μεταξύ μας και το ξετσιλακωθεί. Βγαίνει από τα σαμιαμίδια. Πάνε πολλά στο σπίτι της Δήμητρας και είναι γούρικα και πανέμορφα. Εκείνη, όμως, τρελαίνεται. Και παίρνει 3 η ώρα το βράδυ τηλέφωνο τον ξάδερφο της τον Γιώργο για να έρθει και να τη σώσει από τον…δεινόσαυρο. Και έτσι όπως τα πατάνε και τσαλακώνονται οι αγριάνθρωποι (σ.σ. γέλια) ξετσιλακώνονται. Έτσι βγήκε η λέξη. Δεν ξέρω αν είναι δικιά μας η λέξη ή, αν υπάρχει γενικά (σ.σ. γέλια) Κάθε καλοκαίρι πηγαίνω κάτω. Και η θάλασσα των Χανίων δεν υπάρχει. Παράδεισος! Η τσικουδιά, το φαγητό. Καλά δεν τελειώνεις ποτέ με την Κρήτη.

-Ήρθες λοιπόν Αθήνα και έβγαλες το λύκειο. Μετά τι σκεφτόσουν να γίνεις;

Ενηλικιώθηκα, ψήφισα (!) και αποφάσισα να ασχοληθώ με τον προγραμματισμό. Στα 18 δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Έγινα γραμματέας, αλλά ήταν μια δουλειά, την οποία μισούσα. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Μου άρεσε το θέατρο, αλλά δεν το είχα αποφασίσει. Μπλέχτηκα με την γραμματειακή υποστήριξη μιας εταιρείας και εκεί έμαθα μόνη μου τι σημαίνει υπολογιστής. Τον ανακάλυψα, εκστασιάστηκα μ’ αυτό το εργαλείο και σπούδασα προγραμματισμό. Και πήγε καταπληκτικά. Δούλεψα τέσσερα χρόνια ως προγραμματίστρια και είχα δουλειά. Ήταν μια δουλειά που ανέβαινε, όμως εγώ κάθε Σεπτέμβρη ήθελα να σπουδάσω θέατρο. Δεν είχε φύγει αυτό το μικρόβιο. Ε και έναν Σεπτέμβρη τα παράτησα όλα γύρισα στο σπίτι των γονιών μου – αυτή είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχω κάνει για το θέατρο, διότι τους αγαπώ τους γονείς μου, αλλά όταν μένεις μόνη σου χρόνια δεν μπορείς να επιστρέψεις – και σπούδασα θέατρο. Ηταν δύσκολα, αλλά ήταν μια φανταστική διαδικασία. Γενικά με το θέατρο έχω περάσει φανταστικές στιγμές. Η σκηνή είναι το σπίτι μου. Ζω εκεί πάνω. Πιο πολύ από το σπίτι μου. Εκεί αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Και υπάρχουν φορές που περνάω περισσότερες ώρες εκεί από το σπίτι μου. Είχε και έχει τις δυσκολίες του. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που το επέλεξα και παρά τις όποιες δυσκολίες έχει πάει πάρα πολύ καλά.

-Περισσότερο γνωστή, πάντως, στον χώρο έγινες με την παράσταση «Το όνομα μου είναι Rachel Corrie» που σκηνοθέτησε η Μάνια Παπαδημητρίου.

Με αυτό το έργο είχα μια καταπληκτική εμπειρία δύο χρόνων. Μ’ έναν μονόλογο συγκλονιστικό. Η Rachel ήταν μια Αμερικανίδα που σκοτώθηκε στην Παλαιστίνη. Την ποδοπάτησε μπουλντόζα Ισραηλινών. Ήταν ακτιβίστρια. Η εμπειρία που είχα απ’ αυτόν τον μονόλογο και ως άνθρωπος και ως ηθοποιός ήταν μοναδική και ευχαριστώ τη Μάνια για αυτό πάρα πολύ. Και για όσους δουλέψαμε. Και τη Μάρω Αγρίτη φυσικά. Παίξαμε δύο χρόνια στο θέατρο του Νέου κόσμου, παίξαμε σε 15 πόλεις στην Ελλάδα. Προτάθηκα και για βραβείο, το οποίο πήρε τελικά μια πολύ καλή ηθοποιός και ένα απλό παιδί, η Λουκία Μιχαλοπούλου.

-Το να είσαι υποψήφια για βραβείο σου μεγαλώνει τις ευθύνες;

Αυτό προκλήθηκε ούτως ή άλλως από το έργο. Από την εμπειρία μου με τον μονόλογο. 1 ώρα και 15 λεπτά. Η Μάρω ήταν η δεύτερη παρουσία στην σκηνή που ουσιαστικά έβλεπε τον αφηγητή, του ανθρώπους που έλεγε την ιστορία. Κάποια στιγμή διάβαζε και ένα γράμμα της μητέρας της Rachel. Κυρίως, όμως, έφτιαχνε εικόνες, που είχε σκηνοθετήσει η Μάνια. Από τη μόνη της αυτή η δουλειά μου επέβαλλε κάποιες ευθύνες και μου ανέβασε τον πήχη. Όχι το ότι προτάθηκα για το βραβείο. Εξάλλου δεν έχω μεγαλώσει με αυτήν την νοοτροπία και αισθητική των βραβείων. Ήταν μεγάλη χαρά και αναγνώριση για έναν και μόνο λόγο. Γιατί δεν το περίμενε κανείς απ’ όσους δουλεύαμε. Και ήταν χαρά, γιατί δεν ξέραμε και κανέναν από την επιτροπή. Ήταν, όμως, γιατί ήταν πραγματικά μια καλή δουλειά. Και μάθαμε από το ίντερνετ ότι θα είμαστε στα βραβεία. Νομίζω η δουλειά σου εκτιμάται από στόμα σε στόμα. Και οι θεατές στην Αθήνα έχουν πολύ καλύτερο κριτήριο απ’ ότι νομίζουμε εμείς που φτιάχνουμε τις παραστάσεις. Είναι πολύ πιο ψαγμένοι απ’ όσο νομίζουμε. Δηλαδή ο μέσος όρος που φτιάχνει τις παραστάσεις, θεωρεί ότι ο μέσος όρος είναι λίγο χαμηλού επιπέδου και IQ απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Δηλαδή ο κόσμος ζητάει πραγματικά ποιότητα. Το βλέπω, το νιώθω.

-Το αθηναϊκό κοινό είναι διαφορετικό από εκείνο της επαρχίας;

Ναι υπάρχει μια διαφορά. Το κοινό στην επαρχία είναι πιο θερμό. Είναι πιο ανοιχτό και πιο καλοπροαίρετο. Στην Αθήνα νομίζω πως πάρα πολύ λογικά και εδώ φταίνε οι ίδιοι οι καλλιτέχνες του θεάτρου – έχει λίγο μπουχτίσει, λίγο απογοητευτεί. Οπότε είναι πιο καχύποπτο και το πείθεις πιο δύσκολα. Στην επαρχία επιπλέον ο κόσμος διψά και δεν έχει κορεστεί. Σε σχέση με το τι αναπνέουμε και τι κίνηση βρίσκουμε δεν είναι ίδια η Αθήνα σε σχέση με το πώς ήταν πριν από πέντε χρόνια. Έχει αλλάξει και αυτό. Εντάξει και τότε είχαμε κίνηση, νέφος, όμως τώρα έχουμε ακινησία. Δεν κουνιέται τίποτα. Τον προπερασμένο χειμώνα που φεύγαμε επαρχία Δευτέρα και γυρίζαμε Αθήνα την Παρασκευή, όταν έμπαινα το βράδυ στην Αττική ένιωθα δύσπνοια. Το παρατήρησα. Ή στις παραστάσεις εδώ έκλεινε η φωνή μου, ενώ στην επαρχία όχι. Κατά την άλλα, βέβαια την αγαπώ την Αθήνα! Υπάρχει μια ποικιλία και ωραία είναι να λέμε ότι φεύγουμε, αλλά δεν το κάνεις και εύκολα.

-Τηλεόραση πως και δεν έχεις κάνει;

Έχω κάνει ελάχιστα. Δηλαδή στην Εργαζόμενη Γυναίκα. Ήξερα τους συντελεστές. Ήταν βοηθός σκηνοθέτη ο Χάρης Σταθόπουλος και έκανα από εκεί ένα πέρασμα. Δεν έχω κάνει παραπάνω. Πώς και όχι; Δεν μπορώ να πω ότι μου ήρθαν προτάσεις και είπα όχι. Ούτε το έχω ψάξει και φοβερά. Ούτε έχω γίνει στενός κοριός σε εταιρείες παραγωγής. Εκτός αν έχεις και κάποιους γνωστούς και δεν το λέω άσχημα αυτό. Αν έχεις έναν γνωστό π.χ. ξέρει πράγματα και θα σου πει έλα εδώ, γίνεται η τάδε οντισιόν. Σίγουρα θέλει τρέξιμο. Δεν έχει έρθει από μόνο του. Δεν είναι κάτι που με λυπεί φοβερά, διότι το θέατρο μ’ έχει γεμίσει και full time και ψυχολογικά.

-Το γεγονός, όμως, ότι ακούστηκες λόγω της Rachel δεν επηρέασε θετικά στο να ακουστείς και στην τηλεόραση;

Μια παράσταση off Athens και το να είσαι υποψήφιος για ένα θεατρικό βραβείο δεν ξέρω τι απήχηση έχουν στον κόσμο της τηλεόρασης. Εγώ είδα ότι υπήρχε μια μικρή απήχηση, όμως έπεσα πάνω στην κρίση και δεν υπήρχαν πια και δουλειές. Δηλαδή από εκεί που άρχισε μια συζήτηση φάγαμε μια σφαλιάρα και ξαφνικά δεν υπήρχε δουλειά να κάνουμε. Αυτό που πιστεύω ότι θέλω να κάνω καλή δουλειά και να μου αρέσει αυτό που κάνω. Αυτό το έκανα και όταν ήμουν σε άλλη δουλειά, αυτό θέλω να κάνω και τώρα.

-Πιστεύεις στο ταλέντο;Ή πιο πολύ στη δουλειά;Ή και στα δύο;

Πιστεύω και στα δύο. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μόνο του. Η πολύ δουλειά χωρίς ταλέντο κάπου θα σταθεί. Το έχω δει. Αν δουλεύεις πάρα πολύ και δεν έχεις μηδέν αντίληψη μπορείς να σταθείς επαγγελματικά. Όταν συνδυάζονται και τα δύο είναι καλό και θεμιτό.

-Μίλησε μας για τη Μάνια Παπαδημητρίου, που σε σκηνοθέτησε για δεύτερη φορά στο φετινό "Η Γάζα είναι μαθήματα επιβίωσης".

Είναι η θεατρική μου μαμά! Τι να πω για τη Μάνια; Βλέπει σε πολλά επίπεδα. Είναι από τους λίγους καλλιτέχνες στην Ελλάδα τέτοιας ποιότητας. Βλέπει και σκηνοθετεί, αλλά και όταν παίζει σε πολλά επίπεδα. Δηλαδή δεν έχει στο κέντρο της αυτή και ποια είναι. Ασχολείται με το όλο του θεάτρου, το όλο της σκηνής. Από τα φώτα και τα σκηνικά μέχρι τη βαθιά έννοια της σκηνοθεσίας. Το στάνταρ το δικό μου για έναν καλό σκηνοθέτη έτσι είναι. Δεν είναι, όμως, δεδομένο ότι θα το βρεις. Θέλει και ταλέντο για να το κάνεις, θέλει και πολύ μεγάλη διαύγεια. Πρέπει να υπάρχει μια συνολική αίσθηση του πράγματος, μια συνολική αντίληψη. Και πώς όλα μαζί, τα εργαλεία, οι ηθοποιοί, τα σκηνικά, οι ήχοι, τα φώτα, τα βίντεο, το κοινό το ίδιο, όλως όλα μαζί φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα. Σ’ αυτό το πράγμα η Μάνια είναι εξαιρετική. Είναι φοβερή. Την έχω ζήσει να με σκηνοθετεί για τρίτη σερί χρονιά και μου έχει δώσει πολλά εφόδια για το θέατρο. Επίσης έχει και κάτι άλλο πολύ ωραίο. Η υποκριτική που μας διδάσκει και από τότε που την είχα και στην σχολή για μένα είναι πιο κοντά στην αλήθεια. Βγάζει δηλαδή τους θεατρινισμούς από πάνω σου. Πετάει τα δήθεν, πετάει τον ναρκισσισμό σου ή, τον μη ναρκισσισμό σου. Έχει το ταλέντο να σου βγάζει αυτά τα φίλτρα από πάνω σου και να σε καθαρίζει για να πεις απλά μια πολύ ωραία και σωστή αφήγηση. Έτσι ώστε ο κόσμος ν’ ακούσει αυτό που πρέπει ν’ ακούσει. Το τρίτο πράγμα για εκείνη είναι πως είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που με δυσκολία και κόστος ασχολείται με πολιτικά ζητήματα που καίνε. Και που είναι λόγοι να της κλείνουν πόρτες! Δεν κάνει ένα εύκολο πράγμα και δεν είναι ευχάριστο για όλους να μιλάς κατά της ελληνικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης του Ισραήλ. Η Μάνια τα πιάνει αυτά τα θέματα και καλλιτεχνικά τα αποδίδει εξαιρετικά. Και συνεχίζει να το κάνει και δε νομίζω πως ποτέ θα σταματήσει.

-Πώς βρέθηκες στον δρόμο της;

Την γνώρισα στην αρχή της σχολής της Νέλλης Καρρά. Για μένα μια φοβερή σχολή. Κάναμε κίνηση, κάναμε γιόγκα. Πολύ ωραία και κάναμε πράγματα που δεν υπάρχουν σε όλες τις σχολές δυστυχώς. Και η Νέλλη Καρά είναι πολλά χρόνια στο θέατρο και έχει εξαιρετικές γνώσεις. Και να στο μεταφέρει, αλλά και ξέρει τι θέλει να σου πει. Εκεί την γνώρισα τη Μάνια. Στις εξετάσεις του 3ου έτους έκανα ένα ρολάκι και της Μάνιας της ήρθε η ιδέα να κάνω τη Ρέιτσελ. Και έτσι έγινε.Κόλλησα αμέσως μαζί της, γιατί ήταν η πρώτη καθηγήτρια που απενοχοποιούσε τα σωστά και τα λάθη των μαθητών της. Σ’ έκανε να καταλάβεις πως ό,τι εσύ κάνεις λάθος θα το δεις από τον άλλον, που το κάνει σωστά και αντιστρόφως.

-Υπάρχει σωστό και λάθος στο θέατρο;

Ναι, βέβαια. Μια κίνηση μπορεί να είναι λάθος, γιατί δεν είναι η σωστότερη με την οποία το κοινό θα πάρει το μήνυμα που πρέπει να πάρει. Υπάρχουν σωστά και λάθη. Το θέμα, όμως, είναι πως δεν είναι πάντα τραγικά και χρειάζεται πάντα ψυχολογική ανάλυση γύρω απ’ αυτά. Από τα δικά μου λάθη θα μάθεις εσύ, από τα δικά σου θα μάθω εγώ. Αυτήν την απενεχοποίηση κάνει η Μάνια. Με την υποκριτική έχεις το εξής θέμα: Αυτοαναλύεσαι συνεχώς, διότι αν κάνεις λάθος θα προέρχεται από κάποιο ψυχολογικό σου υπόβαθρο. Οπότε η ανάλυση λίγο πονάει κάποιες φορές. Είναι δύσκολη και κάπως ακατόρθωτη. Οπότε η απενεχοποίηση και το ότι θα το δουλέψουμε ότι κόμπλεξ ή, μη κόμπλεξ έχουμε θα τα βγάλουμε στη φόρα και θα τα αναλύσουμε, επειδή αυτό είναι το επάγγελμα μας είναι πάρα πολύ ωραία. Για έναν μαθητή μ’ είχε βοηθήσει πάρα πολύ.

- Μιλώνας για το Rachel Corrie που ήταν ουσιαστικά η πρώτη σου μεγάλη δουλειά στο θέατρο. Πώς είναι να είσαι μόνη στην σκηνή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως είναι τα 75 λεπτά;

Εχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Στον λόγο βέβαια ήμουν διαρκώς μόνη μου, όμως στην σκηνή μου ήμουν διαρκώς με τη Μάρω. Οπότε υπήρχε μια αλληλεπίδραση. Είναι άλλο πράγμα. Δηλαδή τώρα που ζω ξανά θεατρική παράσταση με ομάδα, όπως συμβαίνει στη Γάζα είναι διαφορετικό.Με τον μονόλογο η αλήθεια είναι πως αυτό που δίνεις στο κοινό είναι πολύ μεγάλο. Είσαι εκεί. Σε κάθε παράσταση ισχύει αυτό, αλλά όταν ο λόγος και η κίνηση είναι πάνω σου όλη την ώρα η προσπάθεια που δίνεις είναι σαφώς μεγαλύτερη.

-Άρα υπάρχει και μεγαλύτερο άγχος.

Σίγουρα. Άρα και το δώρο που παίρνεις μετά και η ανταπόκριση για το αν πέτυχε ή δεν πέτυχε για αυτό που έκανες είναι μεγαλύτερης διάστασης. Κατά τα άλλα όταν μια δουλειά είναι καλή τότε νομίζω πως το χαίρεσαι το ίδιο. Σίγουρα αυτά που είχα ν’ αντιμετωπίσω στη Rachel δεν ήταν ίδια μ’ αυτά της «Γάζας». Ήταν σαφώς μεγαλύτερη η προσπάθεια, οι δυσκολίες. Πρακτικά. Μιλάς και κινείσαι 1 ώρα και 15 λεπτά. Τώρα στη «Γάζα» είναι πιο μεγάλη η έννοια της ομάδας. Αφηγούμαστε μονολόγους παιδιών, που τους λέμε όλοι την ώρα όλοι. Ο λόγος δηλαδή μπερδεύεται. Μία μιλάει ο ένας, μία ο άλλος, οπότε πρέπει να είσαι πάντα ενεργός. Κάποιες φορές κάποιος μιλάει, αλλά φωτισμένη είναι μια άλλη σκηνή, όπου κάποιος κινείται. Οπότε όλοι γινόμαστε ένα για να πούμε μια κοινή ιστορία. Και αυτό έχει τη δική του μαγεία και ζωντάνια. Και έχεις να κάνεις και με άλλους τέσσερις ανθρώπους επί σκηνής συν τα βίντεο, που είναι ένας επιπλέον άνθρωπος.

-Πώς πήγε η παράσταση;

Πήγε καλά. Παρόλο που το φοβόμασταν στην αρχή. Επειδή το θέμα είναι βαρύ τώρα πάνω στην κρίση.

-Εκτιμώ πως δεν είναι βαρύ. Απλά σε προβληματίζει για κάποια πράγματα που έχουν γίνει.

Χαίρομαι που το λες. Γενικά ο λόγος των παιδιών έχει και χιούμορ, οπότε αν δεν βγαίνει βαρύ είναι το θεμιτό.

-Τι έχετε αποκομίσει ως ηθοποιοί απ’ αυτήν την παράσταση;

Κατ΄ αρχήν αποκομίσαμε πολλά από τις πρώτες πρόβες μας στο επί Κολωνώ πέρσι το καλοκαίρι. Γινόντουσαν πολλά επεισόδια τότε στο κέντρο της Αθήνας. Είναι φοβερό, λοιπόν γιατί συνδυάζαμε κάθε μονόλογο και κάθε πρόταση με το τι γινόταν στην Αθήνα. Δεν το κάναμε επίτηδες. Όχι απλά για να το χρησιμοποιήσουμε ως αντίκρισμα για να πούμε εκφραστικά τα λόγια μας ως ηθοποιοί, αλλά μας ερχόταν από μόνα τους. Δηλαδή μόλις είχαμε γυρίσει από επεισόδια στην Αθήνα και μιλούσαμε για πέτρες και βόμβες που έπεφταν στην Παλαιστίνη. Βέβαια υπάρχει μια τεράστια διαχωριστική γραμμή. Του πολέμου και της ειρήνης. Εδώ έχουμε ακόμα ειρήνη και δεν πρέπει να το ξεχνάμε! Είναι τεράστια η διαφορά. Δυστυχώς, όμως, ψυχολογικά είναι σαν να είμαστε σε πόλεμο. Και πολλά λόγια των παιδιών θα μπορούσαν να είναι και λόγια δικά μας. Δε βιώνουμε το ίδιο σίγουρα. Αυτό που βιώνουν τα παιδιά, που έχουν βιώσει και βιώνουν ακόμα είναι αλήθεια πως είναι συγκλονιστικό. Δηλαδή έχουν πόλεμο, σκοτώνονται. Δεν ξέρουν αν θα ζήσουν αύριο. Εμείς μάλλον θα ζήσουμε αύριο.

-Και τότε εκτιμάς περισσότερο αυτά που έχεις.

Ακριβώς. Και γίνεσαι πιο αγωνιστής. Γιατί αν παραιτηθούμε εμείς ως γενιά, που βιώνουμε για πρώτη φορά ένα μεγάλο πρόβλημα εντάξει τη βάψαμε. Τι να πουν αυτά τα παιδιά, τι να πουν οι μεγαλύτεροι μας που έχουν βιώσει και κατοχή, χούντα και πολέμους. Νομίζω πως είναι υποχρέωση μας να μην παραιτηθούμε.

- Η νέα γενιά, που είναι μέσα στο ίντερνετ έχει τη δυνατότητα να εισπράξει τα μηνύματα μιας τέτοιας παράστασης;

Ναι την έχει. Το ίντερνετ είναι πολύ καλό. Είναι μια άλλη διαδικασία πληροφορίας. Αυτό που λείπει από τα παιδιά είναι το υλικό. Την παιδεία μας την έχουν βλάψει. Εχουν βγάλει σοβαρά μαθήματα από το σχολείο. Τώρα συζητούν να βγάλουν και το θέατρο, αν και νομίζω πως ευτυχώς δε θα περάσει. Ιστορικά γεγονότα τους διδάσκονται λάθος, πρακτική δεν κάνουν. Γενικά η παιδεία μας δεν είναι καλή και πρέπει να γίνουν σοβαρά πράγματα εκεί. Θέλω να πω ένα τεράστιο μπράβο στους εκπαιδευτικούς που φέρνουν τα παιδιά τους τώρα που παίζουμε για τα σχολεία, γιατί αυτοί είναι οι σύνδεσμοι. Που ασχολούνται, που θέλουν να δουν πέντε πράγματα παραπάνω και σίγουρα τα παιδιά είναι πολύ μπροστά και έχουν τη δυνατότητα να σκεφτούν και ν’ αναλύσουν. Και για αυτό όταν μας ρωτάνε η παράσταση δεν αφορά νεκρούς πώς θα έρθουν να τη δουν παιδιά γυμνασίου; Θυμώνω και λέω όχι απλά πρέπει να τη δουν την παράσταση, αλλά τα παιδιά μας ξέρουν πλέον τα πάντα.

-Άλλωστε στην τηλεόραση δεν βλέπουν διαρκώς βία;

Τα βλέπουν όλα και δεν υπάρχει λόγος να τους τα κρύψουμε.

-Πώς προέκυψε η παράσταση;

Από τους μονόλογους που ήρθαν στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες μέσω του δικτύου από το «Θέατρο μέσα στην εκπαίδευση». Κάνει εκπληκτική δουλειά για το θέατρο στα σχολεία. Και παίχθηκαν από μαθητές σε περίπου 40 χώρες. Είναι ένα υλικό, που αφορά τους μαθητές. Έχουν γραφτεί από 13χρονα, 15χρονα και ως μονόλογοι είναι απίστευτο. Είναι σημαντικό για ένα παιδί γυμνασίου, λυκείου να διαβάζει τι γράφει στην Παλαιστίνη ένας συμμαθητής του, που έχει ζήσει πόλεμο. Αν μη τι άλλο ανοίγουν οι ορίζοντες τους, το βλέμμα, τους, οι σκέψεις τους. Γενικά όποια εμπειρία έχω με το σχολείο εκεί είναι η πηγή ό,τι έχει να κάνει με το θέατρο. Στην εκπαίδευση. Είναι φοβερό το να βλέπεις το βλέμμα ενός παιδιού ν’ αλλάζει. Να μαθαίνει κάτι. Δεν ξέρω. Είναι σαν να βλέπεις την ιδέα γέννησης μιας ελπίδας, μιας νέας ιδέας, μιας επανάστασης, ενός καλύτερου κόσμου.

-Υπάρχει ελπίδα γενικά;

Ναι, πάντα υπάρχει.Δεν το συζητάω.

-Μίλησε μας για τη φετινή σας συνεργασία.

Είναι πολύ ωραία η δουλειά που έγινε, ωραία η ομάδα. Έχουμε δεθεί πολύ όλα τα παιδιά και περνάμε καλά. Καμιά φορά λέμε πως για ένα τόσο σκληρό θέμα δεν περιμέναμε ότι θα γελάμε τόσο πολύ πίσω στα καμαρίνια και θα περνάμε καλά. Διότι το θέμα που διαπραγματευόμαστε είναι σκληρό. Περνάμε, όμως, καλά με τα παιδιά. Έχει μαζευτεί καλό υλικό.

-Ποιο είναι το πιο αναπάντεχο που σας συνέβη φέτος στην παράσταση;

Έγινε στο «Επί κολωνώ», επειδή σκόνταψα. Όταν έχεις να κάνεις με μια σοβαρή παράσταση να σε πιάνει και εσένα και τους υπόλοιπους νευρικό γέλιο πάνω στην σκηνή. Το σώσαμε, βέβαια, ωραία γιατί ήταν μια κωμική σκηνή. Οπότε το εντάξαμε στην παράσταση, αλλά ήταν ανυπόφορο. Δεν μπορούσαμε να σταθούμε. Ο Μάνος (σ.σ. Καπερώνης) που δεν μπορεί να αντέξει, αλλά το ευχαριστηθήκαμε πολύ, όπως και τα παιδιά, γιατί έγινε σε παράσταση με σχολείο. Γελάσαμε όλοι πάρα πολύ. Πάλι καλά που έγινε σε κωμική στιγμή της παράστασης, γιατί θα ήταν άσχημο σε μια άλλη.

- Κωμωδία θα ήθελες να κάνεις;

Ναι πολύ. Θα ήθελα. Μου αρέσει το πολιτικό θέατρο. Ξεκίνησα το θέατρο για να κάνω πολιτικό θέατρο. Από την αρχή ήταν η επιδίωξη μου. Είναι κάτι που με γεμίζει πάρα πολύ. Όταν σ’ αυτό μπαίνει και το χιούμορ, τότε με εκφράζει απόλυτα.

- Μπορείς λοιπόν να κάνεις και μη πολιτικό θέατρο.

Ναι εννοείται και θα το ήθελα.

-Ακούγοντας σε και στο μικρόφωνο εκτιμώ πως έχεις φοβερή φωνή. Αν είχα κανάλι ή ραδιόφωνο θα σε επέλεγα για τα τρέιλερ!

Μου το έχεις πει ξανά και είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που έχω ακούσει ποτέ, γιατί η φωνή μου είναι ιδιαίτερη. Είναι λίγο ψιλή. Προσπαθούμε να την κατεβάσουμε, αλλά τέλος πάντων (σ.σ. γέλια). Δεν είναι και η συμπάθεια μου ας πούμε. Εσύ με έκανες να πιστέψω κάτι διαφορετικό (σ.σ. γέλια) Τέτοιο δώρο δεν το περίμενα από σένα. Κυριάκο θ’ ασχοληθώ λοιπόν με τη φωνή μου! Τελικά μου δίνεις τη λύση μέσα στην κρίση! (σ.σ. γέλια) Θα το ψάξω. Θα κάνω μαθήματα πρώτα και μετά σπικάζ. Θα πέσει τρομερό δούλεμα με την Κατερίνα και έχεις ανοίξει μεγάλο θέμα συζήτησης.

-Έχεις τραγουδήσει καθόλου;

Καλά μην τρελαθούμε κιόλας (σ.σ. γέλια) Μόνο στην σκηνή αν χρειαστεί σε παράσταση. Και μαζί με άλλους ηθοποιούς φυσικά. Μπορεί Κυριάκο να έχω ωραία φωνή όπως λες και θα το σκεφτώ σοβαρά, αλλά μέχρι εκεί (σ.σ. γέλια). Αν πάμε στις νότες δεν τα πάμε καλά μ’ αυτές. Έχουμε μια έχθρα. Α, τώρα που το σκέφτομαι έχω τραγουδήσει και στη συναυλία των Pink Floyd στο Λονδίνο. Εννοείται πω εκεί δεν κρύφτηκα. Καθόλου. Με την Κατερίνα Χιωτίνη πήγαμε στο Λονδίνο και ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία. Βρήκαμε φτηνά εισιτήρια και μείναμε σε σπίτι γνωστών. Επειδή έχουμε μεγαλώσει μ΄ αυτό το συγκρότημα για οποιαδήποτε εφικτό κόστος θα το κάναμε. Η Κατερίνα το είχε σχεδιάσει καιρό. Εγώ είπα το ναι τελευταία στιγμή και πήγαμε. Δεν περιγράφεται. Από την πρώτη νότα κατ’ αρχάς οι δύο φίλες έκλαιγαν ασταμάτητα. Έπρεπε να μας πάρει μια κάμερα. Ασταμάτητα. Ήμασταν λίγο σούργελο μπορώ να πω. Ήταν τρία πράγματα μαζί. όλες οι αναμνήσεις που σου φέρνουν αυτά τα τραγούδια αν έχεις μεγαλώσει μ’ αυτά, ήταν όλες οι αναμνήσεις της εφηβείας μας, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που ήταν άρτιο. Οι άνθρωποι ήταν Θεοί. Δηλαδή τι κάναμε με τα βίντεο. Επί σκηνής. Χτιζόταν ο τοίχος κατά τη διάρκεια της συναυλίας και κάποια στιγμή τον έσπασαν τον τοίχο. Ήταν συγκλονιστικό. Και τρίτον το περιεχόμενο αυτού του δίσκου, που είναι πολιτικό. Έδειχνε παιδιά από την Παλεστίνη, παιδιά από το Ιράκ, από πολέμους και κάθε στίχος κάθε κομματιού του δίσκου είναι μοναδικός. Οπότε σ’ έπιανε και από τις τρεις πλευρές.

-Με την Κατερίνα πώς και δεν έχεις δουλέψει ακόμα στο θέατρο;

Είμαστε κολλητές και την αγαπώ πολύ. Και τη δουλειά της εκτιμώ αφάνταστα. Είναι από τις πολύ σπουδαίες νέες ηθοποιούς. Είναι καταπληκτική. Έχουμε δουλέψει λίγο μαζί και είναι όνειρο μας να βρεθούμε στην σκηνή και θα το επιδιώξουμε σύντομα. Είμαστε από μικρές φίλες και το θέλουμε. Και νομίζω πως θα γίνει.

- Ελληνικό σινεμά. Πώς το κρίνεις;

Το ελληνικό σινεμά έκανε φοβερά άλματα τα δύο τελευταία χρόνια και ευελπιστούμε πως έρχονται κάποιες ακόμα. Βγάλαμε τις δουλειές που ξέρουμε. Ο Κυνόδοντας π.χ. έφτασε εκεί που έφτασε.

-Δικαίως θεωρείς;

Θεωρώ αξιόλογη αυτήν την ταινία γιατί έχει δημιουργήσει ένα φοβερό ντιμπέιτ. Ή τη μισούν ή, τη λατρεύουν. Εμένα δε μου άρεσε, με τρόμαξε, με απώθησε, αλλά σίγουρα προκάλεσε τόσες συζητήσεις, που έχει την ανάλογη αξία της. Και έφτασε εκεί που έφτασε. Δηλαδή πλέον ας αντέξουμε εμείς οι Έλληνες να πούμε ένα μπράβο σε άλλους Έλληνες που φτάνουν ψηλά. Ακόμη και αν δε σου αρέσει το αποτέλεσμα. Είναι ένα πράγμα, όμως, που αναγνωρίστηκε παγκοσμίως. Πήρε βραβεία σε όλα τα φεστιβάλ, πήγε Αμερική. Συγχαρητήρια, συγχαρητήρια, συγχαρητήρια! Μπράβο μας και μπράβο μας γιατί βγάλαμε τέτοιο υλικό. Γενικά ο κινηματογράφος μας έκανε άλματα. Δυστυχώς, όμως, έχουν κοπεί τα κονδύλια, που δεν ξέρω τι θα γίνουν αυτά τα άλματα. Ακριβώς την στιγμή που είπες ότι πάει κάτι να γίνει με τον ελληνικό κινηματογράφο κόπηκαν όλες οι επιχορηγήσεις από το κέντρο κινηματογράφου. Θέατρο μπορείς να κάνεις χωρίς πολλά χρήματα, αλλά σινεμά δεν ξέρω πόσο μπορείς να κάνεις.

-Αγαπημένος σου ηθοποιός;

Ο Εντουαρντ Νόρτον! Αλλά τον έχω χάσει τελευταία. Δεν απαντάει στα τηλεφωνήματα μου (σ.σ. γέλια) Και γενικά δεν έχω και πολύ καλή σχέση με το κινητό (σ.σ. γέλια). Κάποιοι το καταλαβαίνουν, αλλά κάποιοι θυμώνουν και με το δίκιο τους! Ξεχνάω τις αναπάντητες. Κάνω delete στο μυαλό μου. Όσες και να έχω τις ξεχνάω. Προχθές θυμήθηκα ότι πριν από δύο εβδομάδες είχα κλείσει ένα ραντεβού και τελικά δεν πήγα ποτέ. Είμαι λίγο απαράδεκτη με τις κοινωνικές μου υποχρεώσεις. Ευτυχώς στην εκπομπή ήρθα (σ.σ γέλια). Με το κινητό δεν έχω καλές σχέσεις τον τελευταίο καιρό. Έχω, όμως, καλές σχέσεις με τους ανθρώπους. Και το ότι δεν απαντάω δε σημαίνει ότι δεν τους αγαπώ. Ακούτε; Είναι μια καλή δικαιολογία, αλλά το λέω αλήθεια!

-Τι σημαίνει για σένα το θέατρο;

Είναι η διέξοδος μου. Χωρίς θέατρο θα μου λείπει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Μακάρι να μην το χάσω και να μπορώ να ζω απ’ αυτό. Είναι αδύνατον, αλλά μακάρι να μπορώ να τα καταφέρω.

-Μπορείς ένας ηθοποιός να ζήσει μόνο από το θέατρο;

Ηταν δύσκολο, αλλά τώρα είναι μάλλον ακατόρθωτο. Οι μισθοί που δίνονται είναι ελάχιστοι και δεν υπάρχουν πια επιχορηγήσεις από το κράτος. Δεν ξέρω. Κλείνουν θέατρα, θα δούμε πολλά. Αλλαγές του συστήματος. Ετσι όπως δούλευαν τα πράγματα δεν μπορούν πια να δουλεύουν.

-Και εκτός θεάτρου τι άλλου σου αρέσει;

Έχω τρέλα με τους υπολογιστές. Τους λατρεύω. Επίσης τρελαίνομαι με τον αθλητισμό. Έκανα πολλά. Ενόργανη, ρυθμική, βόλεϊ, κολύμβηση. Τα τρία στοιχεία μου είναι θέατρο, υπολογιστές, αθλητισμός. Το λατρεύω και αυτό. Γενικά είναι ωραίο να βρίσκουμε χρόνο για αθλητισμό, διότι όταν μιλάει το σώμα τα λέει καλύτερα απ’ όλους. Και από τον νου, και από το συναίσθημα, μιλάει από μόνο του.

-Βρίσκεις χρόνο;

Προσπαθώ, γιατί μου κάνει καλό. Όχι εύκολα, αλλά προσπαθώ. Και πρέπει να βγάλουμε το ότι χρειαζόμαστε πολλά χρήματα για να κάνουμε γυμναστική. Είναι μεγάλη βλακεία, διότι το να τρέξεις, να κάνεις λίγο stretching στο σπίτι δεν θέλει λεφτά. Εγώ τρέχω. Στο Νέο Φάληρο. Ένα πρωί Κυριάκο έλα να τρέξουμε παρέα! Τώρα με την κρίση πρέπει ν’ αθληθούμε. Να είμαστε έτοιμοι. Για παν ενδεχόμενο. Να έχουμε μυς.

-Και πόσο τρέχεις;

Δε μετράω τα χιλιόμετρα. Ξεκινάω από Πειραιώς, φτάνω ΣΕΦ και πάω μέχρι το δέλτα Φαλήρου. Δεν τρέχω βέβαια όλη την ώρα. Περπατάω και λίγο. Το περπάτημα κάνει καλό (σ.σ. γέλια) Έτσι λένε οι έρευνες…

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/4/2012

 http://www.all4fun.gr/interviews/theater/3361-2012-04-13-15-37-46.html