Έρευνα σοκ: Σχεδόν 7 στις 10 γυναίκες είναι μόνες

Όπως έδειξε έρευνα της ΕΜΑΣ (Εταιρία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας), του Ανδρολογικού Ινστιτούτου και του Ινστιτούτου Σεξουαλικής Υγείας της Γυναίκας, το 69% των Ελληνίδων φαίνεται να είναι χωρίς σύντροφο. Παράλληλα, με τη μελέτη της συγκεκριμένης έρευνας οι ειδικοί καταλήγουν ότι το ίδιο ισχύει και σε μεγάλο ή και ανάλογο ποσοστό ανδρών. Ο Κωνσταντίνος Κωσταντινίδης, Χειρουργός Ουρολόγος – Ανδρολόγος και Πρόεδρος της ΕΜΑΣ και η  Ελεάνα Ελευθερίου, ψυχοθεραπεύτρια και κλινική θεραπεύτρια ψυχοσεξουαλικών διαταραχών, υπεύθυνη του ψυχολογικού τμήματος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου όπως και του Ινστιτούτου Γυναικείας Σεξουαλικής Υγείας, μιλούν στο tvxs με την Κρυσταλία Πατούλη για ένα κοινωνικό πρόβλημα που η βάση του μοιάζει να είναι κυρίως η αδυναμία ή και ανωριμότητα των δύο φύλων να επικοινωνήσουν και να σχετιστούν.

 

Σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα σχεδόν 7 στις 10 ελληνίδες, έχουν περιστασιακή σεξουαλική ζωή, και μάλιστα το 75% είναι σε ηλικία 25-34 χρόνων. Επίσης, το 60% του δείγματος δήλωσε ότι καταφεύγει στην αυτοϊκανοποίηση, ενώ το 22,4% έχει να κάνει σεξ από έξι μήνες έως και ένα χρόνο. Το 17,4%, δε, απέχει από την ερωτική συνεύρεση από ένα έως δύο χρόνια. Συγχρόνως, μία στις τρεις γυναίκες (30%) παραδέχεται ότι δεν είναι μονογαμική.
 

Κωνσταντίνος Κωσταντινίδης:

Τι έχετε να σχολιάσετε ειδικά για το μεγάλο ποσοστό των ελληνίδων που είναι μόνες αλλά και το γεγονός ότι πολύ νέες ηλικιακά γυναίκες έχουν κατά ένα μεγάλο ποσοστό εντελώς περιστασιακή σεξουαλική ζωή;
Η έρευνα αυτή είχε στόχο να δούμε πόσες γυναίκες σήμερα αντιλαμβάνονται τα θέματα της σεξουαλικότητας αλλά και πόσο τα συζητάνε. Διότι οι άντρες εδώ και είκοσι χρόνια το αντιλήφθηκαν και το εκφράζουν. Η γυναίκα, ακόμη, φαίνεται να έχει μεγαλύτερο ταμπού να συζητήσει το πρόβλημά της πάνω σε θέματα σεξουαλικότητας. Υπάρχει πάντα ένας σκόπελος, ένα εμπόδιο σε ανάλογες έρευνες, και όχι μόνο εδώ σε εμάς αλλά και παγκόσμια στο να απαντούν οι γυναίκες ειλικρινά για τα θέματα της σεξουαλικότητάς τους.

Φαίνεται να υπάρχει ένα αρχαϊκό συναίσθημα ότι η γυναίκα πρέπει να είναι σεξουαλική, πρέπει να είναι επιθυμητή, οπότε εάν δηλώσει πρόβλημα σημαίνει ότι απορρίπτει την εικόνα της, άρα το αποφεύγει και δεν απαντά. Ήταν να δούμε την πιθανότατα εξομοίωσης στην έρευνα της ΕΜΑΣ, το πόσο οι γυναίκες έχουν αλλάξει σε σχέση με όλα αυτά και οι αλλαγές φάνηκαν όχι μόνο σε αυτή την πίτα της αποχής αλλά και στις προηγούμενες, ότι κυνηγάνε τους άντρες, είναι πιο επιθετικές, διεκδικούν την ηδονή, ζητούν ακόμη και το σεξ χωρίς σχέση κλπ. Παραταύτα όμως, φαίνεται όμως στο δείγμα, σε ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών που έπρεπε να έχουν πολύ πιο συχνά σεξουαλική ζωή, είχαν αποχή από δύο έως πέντε μήνες, μέχρι και ένα χρόνο κλπ. Και η σημαντικότερη αιτία της αποχής ήταν ότι δεν έβρισκαν ερωτικό σύντροφο.

Επίσης, μοιάζει οι γυναίκες να ζητάνε κωδικοποιημένα: έναν άντρα εραστή – σύντροφο - πατέρα και ο άντρας μοιάζει σήμερα να μην μπορεί να το προσφέρει ή μοιάζει να μην είναι ρεαλιστικό, γιατί σε παλιότερες εποχές ένας άντρας πατέρας-προστάτης και σεξ να μην έκανε ήταν τα εν οίκο μη εν δήμο. Σήμερα που υπάρχει μία ισοτιμία και μία κοινωνική απελευθέρωση με ή χωρίς εισαγωγικά, φαίνεται ότι οι γυναίκες έχουν λογικές απαιτήσεις τις οποίες οι άντρες δεν μπορούν να εκπληρώσουν. Σα να τρομάζουν και σα να φεύγουν. Υπάρχει ένα είδος απόρριψης. Δηλαδή η γυναίκα λέει: παρά να είμαι με αυτόν, καλύτερα να είμαι μόνη μου. Άρα υπάρχει θα έλεγα, ένα είδος απραξίας, μείωσης της συχνότητας, της δυνατότητας επικοινωνίας, της δυνατότητας επαφών, κλπ. Ο άντρας δεν μπορεί να υποστηρίξει τον ρόλο που του ζητάει η γυναίκα, δηλαδή, μοιάζει να είναι πολύ πιο ανώριμος. Δεν πιστεύω ότι ευθύνονται οι γυναίκες. Γιατί καμία γυναίκα δεν ζητάει και τα τρία (πατέρα, εραστή, σύντροφο) σε ένα. Μπορεί να συμβιβαστεί και με τα δύο ή μόνο με το ένα. Αλλά ούτε σε αυτό δεν φαίνεται να μπορεί να ανταποκριθεί σήμερα ο άντρας. Και φεύγει από την όποια σχέση.

Είναι σαν αυτό που ακούγεται σε πάρα πολλές γυναικείες παρέες: "μα χάθηκαν οι άντρες;". Δηλαδή, εννοούν, ότι χάθηκε αυτό το αρχετυπικό αρσενικό που μπορεί να πάρει ρίσκο, μπορεί να πει τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί να φάει τη χυλόπιτα χωρίς να εκτεθεί και να απορριφθεί χωρίς να καταποντιστεί. Μοιάζει δηλαδή ο άντρας να μην θέλει να υποδυθεί έναν ρόλο που του έχει δώσει η βιολογία και η κοινωνία. Ενώ βιολογικά είναι πολύ πιο κυνηγός, που θέλει το σεξ για το σεξ απλά και μόνο στην αρχή, ένας άντρας προστάτης ή ένας άντρας σύντροφος που να το διεκδικήσει.

Δεν υπάρχουν πλέον... μονοπώλεια στους ρόλους ανάμεσα στα δύο φύλα. Χρειάζεται να υπάρξει πλέον μία πιο άμεση επικοινωνία για να σχετιστούν, και όχι όπως παλιά μία επικοινωνία μέσω του αρσενικού ή του θηλυκού ρόλου τους. Φαίνεται, δηλαδή, να μη μπορούν να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά τα δύο φύλα σε αυτές τις νέες συνθήκες;
Τα πρότυπα που έχουν αλλάξει, μοιάζει από την άλλη να μην έχουν αντικατασταθεί. Είναι μια μεταβατική περίοδος για όλα αυτά τα μηνύματα που η βιολογία έδινε μέχρι τώρα, δηλαδή άρρεν και θήλυ. Ο πολιτισμός και η κοινωνία επεμβαίνει και δημιουργεί νέα πρότυπα.
Σήμερα με την έκθεση των σωμάτων καθημερινά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχει καθιερωθεί ένα πρότυπο γυναίκας που προβάλουν οι διαφημιστές, που όμως δεν είναι αυτό που είναι και το πιο ποθητό. Οι άντρες, μάλιστα, σε όλες τις έρευνες, φαίνεται ότι προτιμούν γυναίκες πιο ώριμες, από τις μικρότερες που δείχνουν οι στατιστικές ότι τελικά επιλέγουν. Δηλαδή υπάρχει μία αντίφαση σε αυτό που κοινωνικά τους δίνεται να προτιμούν και επιλέγουν, από αυτό που πραγματικά προτιμούν.

Το πρότυπο το οποίο πλασάρεται για την γυναίκα, φαίνεται να το επιλέγουν όχι μόνο οι άντρες αλλά και οι γυναίκες, οι οποίες εάν δεν του μοιάζουν έχουν μάλλον πρόβλημα. Οπότε ένας άντρας συμβιβάζεται με τις κοινωνικές επιταγές, βρίσκει ένα ανάλογο πρότυπο γυναίκας, για να κάνει σοβαρή σχέση ή να παντρευτεί,  που όμως δεν σημαίνει ότι θα της είναι και πιστός.
Γιατί η φαντασιώσεις του είναι διαφορετικές από αυτές που έχει κατασκευάσει η κοινωνία για να παντρευτεί ή να κάνει σχέση. Δεν είναι πάντα αυτό που θέλει, αλλα αυτό που του επιβάλλει ο ρόλος, η οικογένεια, η μάνα του, κλπ. Το πρόβλημα που αναδεικνύει η έρευνα είναι πλέον κοινωνικό. Βλέπουμε ανθρώπους πλέον που δεν θέλουν να εκτεθούν. Χωρίς να δώσεις μάχη όμως δεν κερδίζεις τίποτα. Τα κάστρα της Τροίας πρέπει να πολιορκηθούν. Δεν γίνεται με virtual reality.

Είναι εντυπωσιακό, ότι ούτε οι γυναίκες ούτε οι άντρες δεν έχουν αντιδράσει σε αυτά τα κατασκευασμένα πρότυπα και ειδικά την σεξιστική επίθεση που έχει εισπράξει η γυναίκα εδώ και δεκαετίες, που ακόμη και όταν διαφημίζεται ένα π.χ. βιολογικό γιαούρτι ταυτίζεται με ένα καθαρά... βιολογικό σεξουαλικό υποννούμενο.
Το κίνημα της διαμαρτυρίας, νομίζω θα πρέπει να το ξεκινήσει η γυναίκα. Ζούμε ακόμη μία αντρική κυριαρχία και ηλίθια κυριαρχία κατά την άποψή μου, που μοιάζει να την αποδέχεται η γυναίκα που από τη φύση της κατά τα άλλα, φαίνεται να είναι και πιο ευφυής.
Είμαστε μία κοινωνία πορνό. Δηλαδή το μόνο που βλέπει κυρίως ο άλλος, είναι το τι αντίτιμο έχεις μέσα στην κοινωνία. Και κυρίως οικονομικό αντίτιμο. Το οποίο βέβαια, παραμορφώνει τις σχέσεις. Η πόρνη είναι πιο τίμια σε αυτό που κάνει. Το βλέπει σαν επάγγελμα. Δεν βλέπει την αξία της σε σχέση με το χρήμα. Απλά επιβιώνει.

Οπότε και οι σχέσεις πώς να ορθοποδήσουν; Όταν ο καθένας βλέπει τον άλλον με... αξίες κατασκευασμένες και όχι με ανθρώπινες;
Βγάζουν τις γυναίκες στο δρόμο για να πάρουν ένα νυφικό, ένα κενοτάφιο είναι αυτό το νυφικό, και πιστεύουν ότι έτσι θα εξαργυρώσουν μία ασφάλεια. Ο Στίγκλιτς ο νομπελίστας οικονομολόγος κατέλειξε ότι η οικονομία δεν είναι θέμα μαθηματικών ούτε θέμα φυσικής. Είναι θέμα ηθικής. Κι έτσι είναι. Είναι οι σχέσεις των ανθρώπων.
Χρειάζεται να ψάξουμε για τη χαμένη συνείδηση, να γνωρίσουμε ξανά τι θα πει σχετίζομαι και τι θα πει ηθική. Γιατί και το ανήθικο σήμερα ονομάζεται ηθικό. Ιδιαίτερα αν είναι «ντυμένο» με μία εξουσία, πολιτική, ιδεολογική κλπ. Το μπουρδέλο σήμερα μάλλον ονομάζεται ηθική και τάξη.

Το σεξ είναι ο καθρέφης μιας σχέσης και η κορυφαία επικοινωνία της... Η έρευνα όμως δείχνει ότι οι σημερινοί άνθρωποι μάλλον είναι στερημένοι και από αυτό, αλλά και από όσα επιπλέον θα μπορούσε να τους δώσει.
Το σεξ δεν έγινε για να κάνουμε παιδιά αλλά για να επικοινωνήσουμε. Ούτε έγινε για να έχουμε τρία δευτερόλεπτα οργασμό, αλλά για να βρεθούν οι άνθρωποι απέναντι ο ένας από τον άλλον και να συνομιλήσουν, να ανταλλάξουν ιδέες και να γίνουν πιο έξυπνοι. Χρωμοσωμικά και γεννετικά η σεξουαλική έλξη είχε αυτόν τον ρόλο. Και ντετερμινιστικά ο ρόλος του σεξ είναι η επικοινωνία. Να ξεντυθούμε τους ρόλους τους κοινωνικούς, γιατί στο κρεβάτι βγάζεις και το Αρμάνι σου, βγάζεις και το Γκούτσι σου, και γίνεσαι ένας αληθινός άνθρωπος. Γίνεσαι δηλαδή.. Θεός. Το θεϊκό χάρισμα, το φυσικό χάρισμα που έδωσε η φύση, ας το πει ο καθένας όπως θέλει. Ντυμένος μπορείς να είσαι οτιδήποτε…

Ελεάνα Ελευθερίου :

Το φλέγον θέμα της έρευνας, είναι κυρίως το θέμα μοναξιάς και η δυσκολία στο να σχετιστούν;...
Παρατηρούμε αρχικά την ερωτική μοναξιά ως ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο. Η σχέση άλλωστε, χρειάζεται ωριμότητα, υπευθυνότητα, δοτικότητα και μοίρασμα, συμβιβασμό και καθημερινή αμοιβαία διαπραγμάτευση όπως και ενδεχομένως υποχώρηση σε κάποια ζητήματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος, όμως, είτε αναφερόμαστε στη γυναίκα είτε αναφερόμαστε στον άντρα, σε μεγάλο ποσοστό, πάσχει σε όλα τα παραπάνω. Διότι είναι τόσο μεγάλη η στροφή προς την εσωστρέφεια και την ατομικότητα, ως συνθήκες βέβαια και επιβίωσης, που αναγκαστικά κάνει την δυαδικότητα, τη σχέση, να μοιάζει μακρινό παρελθόν.

Όταν μία σχέση όμως προϋποθέτει δύο ανθρώπους, πώς μπορούμε να ξέρουμε αν η πιθανή ανωριμότητα είναι κυρίως κάτι που αφορά τον γυναικείο ή τον αντρικό πληθυσμό;
Είναι πρόβλημα και των γυναικών και των ανδρών, αλλά είναι πιο εμφανές στις γυναίκες κι αυτό διότι η γυναίκα κατέχει τον ρόλο της μάνας, που σημαίνει απριόρι μία θέση πλεονεκτική ως προς την ωριμότητα και την εξέλιξη, που σημαίνει πως όταν βλέπουμε ότι η γυναίκα είναι μόνη αυτό σημαίνει ότι δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο να επιλέξει ερωτικό σύντροφο. Επίσης, γνωρίζουμε ότι η φράση «πέφτω συνεχώς στις λάθος περιπτώσεις…» δεν είναι ακριβώς όπως ακούγεται, διότι επιλέγουμε να συντονιζόμαστε ερωτικά, με άτομα συμβατά με εμάς με κάποιον τρόπο. Και συμβατά όχι μόνο με τα θετικά αλλά και με τα αρνητικά… Άρα αν μονίμως μία γυναίκα έλκει ανώριμους ανθρώπους, αυτό σημαίνει ότι εφόσον και εκείνοι έλκονται από εκείνην… έχουν κάποια ίδια χαρακτηριστικά.
Έτσι καταλήγουμε, ότι και η γυναίκα που ήταν σε θέση ισχύος ως προς την ωριμότητα, έχει πληγεί και σε αυτό τον τομέα των σχέσεων, όχι μόνο ο άντρας.

Συγχρόνως, δεν μπορεί να κάνει κάποιος και σχέσεις συμβατικές; Δηλαδή, βρίσκοντας έναν σύντροφο επειδή κυρίως έχει κάποια οικονομική άνεση, ένα σπίτι, κλπ.;
Ναι, όντως, η ασφάλεια καθηλώνει. Και όχι η ανασφάλεια, όπως ίσως νομίζει ο περισσότερος κόσμος. Επίσης, να πούμε ότι η γυναίκα σήμερα, έχει περάσει από την πολυπλοκότητα των ρόλων, έχει αρρενοποιηθεί σε πολλά ζητήματα…

Η γυναίκα δείχνει πλέον, να έχει αποδεχθεί την αρσενική της πλευρά σε μεγάλο βαθμό, ενώ ο άντρας δεν έχει αποδεχθεί σε ανάλογο βαθμό την θηλυκή του πλευρά;
Η γυναίκα δεν έχει ανάγκη τον άντρα σε πολλά ζητήματα σήμερα και προτιμά το ποσοστό των αντρών που δέχονται περισσότερο τη θηλυκή τους πλευρά, γιατί είναι και πιο κοντά στις δικές της ανάγκες. Δηλαδή, έχει φανεί και από προηγούμενες έρευνές μας, ότι η γυναίκα προτιμάει έναν άντρα ο οποίος την κατανοεί περισσότερο, γιατί ακριβώς είναι και ο ίδιος πιο κοντά στην θηλυκή του πλευρά, παρά έναν άντρα παλαιών προτύπων, των μάτσο ή ράμπο αρσενικών. Κι αυτό, διότι με αυτό το πρότυπο η γυναίκα πλέον δεν μπορεί να συντονιστεί και επίσης δεν της καλύπτει και καμία ανάγκη. Άρα η εικόνα του στιβαρού αρσενικού πέφτει σήμερα στο καλάθι.. των αχρήστων.

Μία γυναίκα μπορεί και να μην έχει και αρκετό χρόνο να ψάξει να βρει ερωτικό σύντροφο;
Δεν προλαβαίνει να επενδύσει. Μπορεί οι γυναίκες να έχουν όπως λέγεται ίσες ευκαιρίες στον επαγγελματικό χώρο, αλλά ακόμη, μία γυναίκα πρέπει να κοπιάσει πολύ παραπάνω από έναν άντρα –ακόμα και σήμερα- για να μπορέσει φτάσει σε ένα ανάλογο επίπεδο οικονομικό και κοινωνικό και επαγγελματικό κλπ. που σημαίνει ότι μειώνει ακόμη περισσότερο τον χρόνο που έχει για να επενδύσει αρχικά στον εαυτό της, πόσο μάλλον σε έναν άλλον άνθρωπο!
Τώρα, γιατί αυτό αποτελεί πιθανά πρόβλημα; Σύμφωνα με τις ψυχαναλυτικές θεωρίες, γνωρίζουμε ότι αν δεν καταφέρουμε να επενδύσουμε σε σχέσεις, δηλαδή να αγαπήσουμε έναν άλλον άνθρωπο και να συνδεθούμε μαζί του, αυξάνονται οι πιθανότητες για ψυχολογικές δυσλειτουργίες.
Οπότε καλά όλα αυτά που λέμε για την ανεξαρτησία και την αυτονομία αλλά η μοναξιά δεν είναι κάτι καλό ακόμη κι αν την έχει επιλέξει κάποιος.
Εν τω μεταξύ, υπάρχει πλέον και το διαδικτυακό σεξ που επιδίδονται και οι γυναίκες σχεδόν εξίσου με τους άντρες.
Η γυναίκα που είναι μόνη της, δεν στρέφεται μόνο προς τον εαυτό της αλλά και σε εναλλακτικές μεθόδους ικανοποίησης. Ξέρουμε όμως ότι το διαδικτυακό σεξ μπορεί ως ένα σημείο να βοηθά, αλλά από την άλλη δεν παύει να είναι ένα υποκατάστατο.

Ακόμη και οι γνωριμίες που μπορεί να γίνουν μέσα από τα social media όπως είναι το facebook κατά πόσο μπορούν να βοηθήσουν στο να κάνει κάποιος μία σχέση και όχι μόνο κάποια εφήμερη επαφή; Διότι όταν δεν γνωρίζεις κάποιον με φυσιολογικό τρόπο ο συγχρωτισμός μαζί του δεν είναι καθόλου εύκολος.
Ακριβώς. Όχι μόνο δεν γνωρίζεις κάποιον με έναν φυσιολογικό τρόπο, αλλά μέσα από το διαδίκτυο υποδύεσαι και ρόλους γιατί επιδεικνύεις κατά περίπτωση ένα προφίλ το οποίο αν όχι είναι υποκριτικό δεν μπορεί ο άλλος να έχει μία ολοκληρωμένη εικόνα που κυρίως με την εξωλεκτική επικοινωνία μπορεί κάποιος να καταφέρει. Κάτι που φυσικά στο ίντερνετ δεν υπάρχει ως δυνατότητα.
Μπορεί φυσικά να γίνει κάποια επικοινωνία, αλλά όσα πλεονεκτήματα μπορεί να έχει, από την άλλη πλευρά, έχει άλλα τόσα μειονεκτήματα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να υποδύεται ο άλλος, όπως αντίστοιχα –έστω και άθελά του- υποδύεται και εκείνος που επικοινωνεί μαζί του.
Υπάρχει μία έρευνα της ΕΜΑΣ που ρωτούσε τους συμμετέχοντες εάν έχουν συνάψει σχέση μέσω διαδικτύου. Υπήρχε ένα 43% που έλεγε ναι. Βέβαια τι είδους σχέσεις ήταν αυτές, και τι έκβαση είχαν δεν το γνωρίζουμε.

Το ότι σχεδόν το 70% των ελληνίδων φαίνεται να δυσκολεύεται να σχετιστεί (όπως αντίστοιχα και οι άντρες;) δεν αποτελεί πλέον κοινωνικό πρόβλημα;
Ναι, είναι παρόμοια τα ποσοστά και για τους άντρες και για τις γυναίκες, όπως τα μελετήσαμε κατόπιν.
Πρώτον και κύριον η ζημιά που μας κάνει η κρίση, εκτός από τα πορτοφόλια μας, έχει δημιουργήσει και ρήξη στις ανθρώπινες σχέσεις. Είτε ξεκινώντας από απλά δεδομένα: Πώς θα κοινωνικοποιηθούμε εάν δεν μπορούμε να ανταπεξέλξουμε οικονομικά, να πιούμε έναν καφέ, ένα ποτό κλπ. και δεύτερον, ποια είναι η αξία του χρήματος μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Δηλαδή, δεν έχω χρήματα, άρα δεν μπορώ να συναντήσω έναν άλλον άνθρωπο. Άρα, μήπως μέσα από την οικονομική κρίση φαίνεται η συνολική ζημιά που έγινε στον δυτικό άνθρωπο και συγκεκριμένα στον έλληνα, που κατάφερε να υποκαταστήσει τα συναισθήματα με το χρήμα;

Όταν όμως κάποιος έχει χρέη, μειώνεται ο μισθός του, τον παίρνουν κάθε μέρα οι τράπεζες, που να βρει την διάθεση να... επιδοθεί σε φλερτ με σκοπό να δημιουργήσει και κάποια σχέση;
Μία οικονομική κρίση αναδύει τις προσωπικές δυσκολίες και τις φτωχές κοινωνικές δεξιότητες. Δεν μας ενώνει από μόνη της. Πρέπει να το θέλουμε και εμείς να συνδεθούμε.
Αυτό που βλέπουμε συνήθως όταν βγαίναμε έξω, ήταν ανθρώπους μόνους, γυναικοπαρέες και ανδροπαρέες που το contact δεν γίνεται ποτέ και που τελικά ο καθένας γύριζε μόνος του στο σπίτι του. Επιφανειακά δείχνει να είναι αδιαφορία, αλλά αν θέλουμε να το δούμε και από άλλη οπτική, σημαίνει ίσως ότι δεν τολμούν, απαξιούν και τελικά φοβούνται.

Έστω να μοιραστούν και να κατανοήσουν τα προβλήματά τους.
Δεν τολμούν να εκτεθούν κυρίως. Η φόβος της έκθεσης παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Επίσης, φοβούνται να δώσουν αλλά φοβούνται και να λάβουν επίσης.

Ο άντρας που χτες από τον ρόλο του έπαιρνε ένα μεγαλύτερο βάρος για την επιβίωση, σήμερα, με τα οικονομικά προβλήματα φαίνεται να έχει δυσκολευτεί περισσότερο και να έχει κλειστεί περισσότερο στο… καβούκι του;
Έχουν κλειστεί όντως, σε μεγάλο ποσοστό, και έχουν καταφύγει σε ένα βόλεμα, θα λέγαμε, δηλαδή αρχικά βολεύομαι μέσα από την μη έκθεση, την μη ευθύνη, και θεωρώ ότι ικανοποιούμαι με μία εκσπερμάτιση και βέβαια χάνω όλο το υπόλοιπο. Γιατί το σεξ είναι ένα ταξίδι. Και με αυτό τον τρόπο δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. Όλα είναι στάσιμα. Και όλο και περισσότερο μεγαλώνει η εσωστρέφεια.

Μου θυμίζει αυτό που έλεγε και ο Γκάντι ότι δεν πρέπει να υπάρχει «απόλαυση χωρίς συναίσθημα».
Απόλαυση χωρίς συναίσθημα μπορεί να υπάρχει, όμως δεν μπορεί να είναι η συνθήκη. Το συναίσθημα είναι μία βασική παράμετρος της ψυχοσεξουαλικότητάς μας. Δηλαδή, απολαμβάνουμε κυρίως μέσα από αυτό που εισπράττουμε μέσα από τον σύντροφό μας. Και από αυτό που εισπράττουμε και από την δική μας συναισθηματική εγρήγορση.

Από τη στιγμή που οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν πραγματικότητα τις φαντασιώσεις τους, σκότωσαν τα όνειρά τους. Αλλά στα όνειρα επενδύουμε συναισθηματικά...
Δημιουργείται μία αυτοερωτική συμπεριφορά, που σε έναν βαθμό είναι καθόλα σωστή, στην υπερβολή της όμως, όταν δηλαδή, όλα τα συναισθήματα στρέφονται μόνο προς τον εαυτό μου, δημιουργώ ένα κύκλωμα με εμένα και εμένα, στο τέλος δεν χωράει και κανένας άλλος να μπει, και μου φτάνει μόνο ο εαυτός μου. κι αυτό δημιουργεί πρόβλημα.
Αν το πούμε πολύ περιφραστικά, θα λέγαμε ότι καλά κάναμε και φτάσαμε στο σημείο να μπορούμε να τα καταφέρνουμε και μόνοι μας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και έτσι. Αν δυσκολευόμαστε να βρούμε σύντροφο καλό είναι να κοιτάξουμε αρχικά στον εαυτό μας και μετά στους άλλους. Μήπως π.χ. έχουμε ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη, που μοιάζει σαν… αυτοτιμωρία; Γιατί αν τα ξεκαθαρίσουμε όλα αυτά, τα βασικά ζητάμε όλοι.
Σήμερα, μοιάζει, να φοβόμαστε να ζητήσουμε ακόμη και τα βασικά.

Η κοινωνία μέσα από τα μίντια, όπως ήδη λέχθηκε, εδώ και δεκαετίες επιτίθεται στο προφίλ της γυναίκας σεξιστικά, σαν να πρέπει -εκτός των άλλων- μία γυναίκα να είναι εμφανισιακά και καθ' όλα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή για σεξ. Αυτό δεν είναι μία εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα που δημιουργεί και παράλογες απαιτήσεις από τους άντρες αλλά και παράλογες απαιτήσεις από τις γυναίκες για τον ίδιο τους τον εαυτό;
Σαφώς τα πρότυπα που προβάλλονται είναι ευνουχίστηκα για τις γυναίκες αλλά και για τους άντρες, αν μη τι άλλο. Διότι δημιουργούν παράλογες απαιτήσεις εκατέρωθεν.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έχουμε κάθετη άνοδο στις πλαστικές εγχειρήσεις.

Ο σύγχρονος άνθρωπος λειτουργεί πλήρως ναρκισσιστικά. Δηλαδή, αντιμετωπίζει τις κοινωνικές εικόνες ως καθρέφτες του εγώ του. Θεωρεί με λίγα λόγια, ότι πρέπει να είναι όπως αυτό που συναντά ως πρότυπο στην κοινωνία, και όχι όπως εκείνος θεωρεί ότι είναι το καλύτερο. Σαφώς οι κοινωνικές συνθήκες όχι απλά δεν βοηθούν αλλά συμμαχούν και για το αντίθετο. Το θέμα είναι ο καθένας να ψάξει να βρει τι είναι εκείνο που θα τον κάνει πιο ευτυχισμένο, πιο καλά συναισθηματικά, ώστε να  συνυπάρξει με άλλους ανθρώπους.

Καταλήγουμε λοιπόν, στο ότι όντως υπάρχει ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν βοηθά αλλά είναι στο χέρι μας να αντιδράσουμε. Γιατί κανένας δεν φταίει. Υπάρχει μία συνθήκη. Ή θα μπούμε μέσα και θα… χαθούμε ή θα αντιδράσουμε. Η απομόνωση δεν είναι λύση. Είναι καταδίκη.