...Βαθύ μπλε...ένας άπειρος ουρανός...ένα...κάτι!...Θέλω να το φτάσω... μα δε γίνεται...Όσο ψηλά κι αν καταφέρω να πάω...τεντώνομαι, τεντώνομαι...αλλά τίποτα...Πιστέψτε με... προσπάθησα, αλήθεια προσπάθησα... και θα συνεχίσω να προσπαθώ! Όσα χρόνια κι αν περάσουν... Αυτά τα σύννεφα φαντάζουν σαν ένα λευκό χαρτί... που σε βάζει σε πειρασμό να ζωγραφίσεις κάτι... Απλώνεις το χέρι... το ξανασκέφτεσαι...είναι όμορφα!
Δεν μπορείς ν' αντισταθείς. Η παλέτα γλιστράει απ' τα χέρια σου! Πλημμυρίζει τα κατάλευκα σύννεφα με αποχρώσεις του ροζ, πορτοκαλί, μωβ και κίτρινο. Ξαφνικά ακούς ένα ουρλιαχτό από "κάτω"...από το απόλυτο χάος, από το κενό...κοιτάς και βλέπεις...βλέπεις μιά πόλη, μια μουντή πόλη, μια γκρίζα πόλη και άθλια...Αυτή...είναι η πόλη μου...; Ο κόσμος μου...; Δεν θέλω να κατέβω ποτέ απο εδώ... αυτός ο κόσμος δεν μου αξίζει... Μου αξίζει κάτι καλύτερο... αλλά πρέπει να κατέβω...δεν ανήκω εδώ...Βάφω το πρόσωπό μου με τα χρώματα από τα ογκώδη εκείνα πανέμορφα σύννεφα...που... βρίσκονται τόσο κοντά και συγχρόνως και τόσο μακρυά από εμάς. Το χρώμα μου κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα,...και με κάνει να βλέπω έναν κόσμο, σαν αυτόν που έβλεπα τότε, στα πολυχρωμα εκείνα σύννεφα.
Κατερίνα
13 ετών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου