Τόπο στα (θεατρικά) νιάτα : Δήμητρα Σύρου
της Ιωάννας Μπλάτσου
03/10/2010
Ξεκίνησε ως προγραμματίστρια υπολογιστών αλλά στα 25 της την κέρδισε ο κόσμος του θεάτρου. Πέρυσι, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις ως Ρέιτσελ Κόρι στο «Ονομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι».
- Μία από τις καραμελίτσες του θρυλικού μας ΔΝΤ, που μοιράζει σε κάθε χώρα που μπαίνει, είναι και η μείωση των επιχορηγήσεων για τον πολιτισμό. Το δεχθήκαμε και αυτό ανάμεσα σε άλλα δεκάδες μέτρα «μαϊμού», γιατί μας το πούλησαν ως αναπόφευκτο κακό. Έτσι τα θέατρα που μέχρι σήμερα μας στηρίζουν, όπως το Θέατρο του Νέου Κόσμου, κινδυνεύουν να μην μπορούν να το κάνουν αυτό και αύριο. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να φροντίσει τον πολιτισμό, κάτι που σίγουρα δεν κάνει στο βαθμό που θα έπρεπε. Από τη μεριά μας, εμείς οι καλλιτέχνες αυτό που οφείλουμε να πετύχουμε αυτή την εποχή είναι η άνθιση της τέχνης μας και όχι να την πνίξουμε στη μιζέρια. Αν θέλουμε απολαβές πρέπει να καταλάβουμε ότι ανήκουμε στην τέχνη και όχι στα ωραία σαλόνια. Είμαστε και εμείς ο πολιτισμός, όχι μόνο οι αρχαίοι Έλληνες. Πρέπει λοιπόν να επιβιώσουμε και μάλιστα όχι υπόκωφα, αλλά ηχηρά και δυναμικά.
- Έχουμε διώξει τον κόσμο από το θέατρο. Απλά τα πράγματα. Όπως δεν αντέχεις πια να περπατάς στην Ομόνοια έτσι δεν αντέχεις να ξοδέψεις ένα βράδυ σου παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση. Συσσωρευμένος κόσμος προς το γνωστό και το ευκολοχώνευτο και αποτυχία στο πείραμα. Λίγες καινοτόμες ιδέες με ελάχιστο χώρο για να αναπνεύσουν. Και το καινοτόμο τείνει να τρομάζει πολύ περισσότερο από το να ερεθίζει πλέον το θεατή. Γιατί συχνότατα καταλήγει να καθρεπτίζει τις προσωπικές ανησυχίες του «δημιουργού» (το «δημιουργού» εντός τεραστίων εισαγωγικών) και όχι να αφουγκράζεται τις ανησυχίες τις κοινωνίας. Παρόλο όμως που οι αναλογίες είναι ακόμα κατά του ποιοτικού σύγχρονου θεάτρου αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό το είδος δεν υπάρχει. Ομάδες νέων ανθρώπων στην Αθήνα δημιουργούν εδώ και χρόνια αριστουργήματα και έχουν όλο και μεγαλύτερη απήχηση. Φέρνουν όλο και περισσότερο κόσμο στο θέατρο και τον ανταμείβουν με ευφάνταστες δουλειές. Αυτός είναι λοιπόν ο στόχος. Να υπάρχει λόγος για να πάει κάποιος στο θέατρο. Και όσο ιδεατός και αν είναι δεν παύει να είναι αναγκαίος.
- Μία από τις καραμελίτσες του θρυλικού μας ΔΝΤ, που μοιράζει σε κάθε χώρα που μπαίνει, είναι και η μείωση των επιχορηγήσεων για τον πολιτισμό. Το δεχθήκαμε και αυτό ανάμεσα σε άλλα δεκάδες μέτρα «μαϊμού», γιατί μας το πούλησαν ως αναπόφευκτο κακό. Έτσι τα θέατρα που μέχρι σήμερα μας στηρίζουν, όπως το Θέατρο του Νέου Κόσμου, κινδυνεύουν να μην μπορούν να το κάνουν αυτό και αύριο. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να φροντίσει τον πολιτισμό, κάτι που σίγουρα δεν κάνει στο βαθμό που θα έπρεπε. Από τη μεριά μας, εμείς οι καλλιτέχνες αυτό που οφείλουμε να πετύχουμε αυτή την εποχή είναι η άνθιση της τέχνης μας και όχι να την πνίξουμε στη μιζέρια. Αν θέλουμε απολαβές πρέπει να καταλάβουμε ότι ανήκουμε στην τέχνη και όχι στα ωραία σαλόνια. Είμαστε και εμείς ο πολιτισμός, όχι μόνο οι αρχαίοι Έλληνες. Πρέπει λοιπόν να επιβιώσουμε και μάλιστα όχι υπόκωφα, αλλά ηχηρά και δυναμικά.
- Έχουμε διώξει τον κόσμο από το θέατρο. Απλά τα πράγματα. Όπως δεν αντέχεις πια να περπατάς στην Ομόνοια έτσι δεν αντέχεις να ξοδέψεις ένα βράδυ σου παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση. Συσσωρευμένος κόσμος προς το γνωστό και το ευκολοχώνευτο και αποτυχία στο πείραμα. Λίγες καινοτόμες ιδέες με ελάχιστο χώρο για να αναπνεύσουν. Και το καινοτόμο τείνει να τρομάζει πολύ περισσότερο από το να ερεθίζει πλέον το θεατή. Γιατί συχνότατα καταλήγει να καθρεπτίζει τις προσωπικές ανησυχίες του «δημιουργού» (το «δημιουργού» εντός τεραστίων εισαγωγικών) και όχι να αφουγκράζεται τις ανησυχίες τις κοινωνίας. Παρόλο όμως που οι αναλογίες είναι ακόμα κατά του ποιοτικού σύγχρονου θεάτρου αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό το είδος δεν υπάρχει. Ομάδες νέων ανθρώπων στην Αθήνα δημιουργούν εδώ και χρόνια αριστουργήματα και έχουν όλο και μεγαλύτερη απήχηση. Φέρνουν όλο και περισσότερο κόσμο στο θέατρο και τον ανταμείβουν με ευφάνταστες δουλειές. Αυτός είναι λοιπόν ο στόχος. Να υπάρχει λόγος για να πάει κάποιος στο θέατρο. Και όσο ιδεατός και αν είναι δεν παύει να είναι αναγκαίος.
- Καθώς περπατώ στους δρόμους της Αθήνας, νομίζω ότι οι οδηγοί φωνάζουν πιο δυνατά από ότι φώναζαν και όταν γίνεται ένα ατύχημα δεν σταματάει πια πολύς κόσμος. Παλιά με εκνεύριζε το γεγονός ότι άνθρωποι σταματούσαν για να δουν κάτι δυσάρεστο. Τώρα με εκνευρίζει το γεγονός ότι δεν προλαβαίνουν να το κάνουν αυτό... Ή δεν τους νοιάζει. Θα δουν εξάλλου κάτι ανάλογο το βράδυ στις ειδήσεις… Πήγα να παρκάρω προχθές στον Κεραμικό δίπλα από έναν πεζόδρομο. Τα φώτα του αυτοκινήτου έπεσαν πάνω σε μία μεγάλη σειρά από μεγάλα χαρτόκουτα. Όλα κουνήθηκαν. Νόμιζα ότι φύσηξε αέρας. Ήταν άνθρωποι τελικά. Από κάτω. Κοιμόντουσαν… Δεν είναι και πολύ ωραία η πόλη μας πια. Εμείς όμως εξακολουθούμε να την αγαπάμε.
- Εξοργίζομαι με το ότι στήνεται ένα θέατρο του παραλόγου μπροστά στα μάτια μας στο οποίο φωτίζεται το φουαγιέ και το ταμείο και όχι η σκηνή(!), αλλά και με το ότι εμείς πληρώνουμε πανάκριβο εισιτήριο για να δούμε το σκοτάδι, το παρακολουθούμε και στο τέλος δίνουμε και τα συγχαρητήρια μας! Με ενοχλεί αφάνταστα το ψέμα που μας πουλάνε σε όλους τους τομείς και εμείς το αγοράζουμε. Με ενοχλεί η ευθυνοφοβία και η δειλία. Τη βλέπω παντού. Ελπιδοφόρο όμως είναι το ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν έτσι και αντιδρούν. Πράττουν, δουλεύουν, παράγουν. Γεννιούνται ομάδες με κοινούς στόχους. Οι έφηβοι έχουν στήσει μία δική τους κοινωνία. Τα κάνουν όλα μόνοι τους. Πίνουν μπύρες στα πάρκα, διαβάζουν ότι θέλουν αυτοί στο διαδίκτυο και ενημερώνουν και ενημερώνονται μόνο από τα δικά τους blogs. Δεν μας κάνει η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Ας φτιάξουμε μία δική μας.
- Sex Pistols – No Future? Το τραγουδούσε ένας άντρας σήμερα στο μετρό. Αυτή είναι η εποχή μας. Ισοπέδωση όλων των αξιών, ανακάτεμα όλων των ιδεολογιών, ανακατάταξη και αναδιοργάνωση σε κάθε τι κεκτημένο ή δεδομένο. Ναι, τα όνειρά μας γίνονται ολοένα και πιο ουτοπικά. Αλλά η δική μας δουλειά είναι να έχουμε όνειρα, να τα κυνηγάμε με αστείρευτο πάθος και όταν μας τα διαλύουν η αντίδρασή μας να είναι τρομαχτική και να έχει αποτέλεσμα!! Αυτό που θα έπρεπε να μας προκαλεί η οικονομική κατάσταση της χώρας μας είναι ανάγκη για έντονη δράση. Η αδράνεια, η απάθεια, η συγκατάβαση, η ευκολία και τα φούμαρα με μεταξωτές κορδέλες δεν περνάνε πια. Εννοείται ότι υπάρχει ανασφάλεια. Αλλά εάν εμείς παραιτηθούμε τότε τι; Το χάος… Δράση παιδιά! Τεχνολογία, νέες ιδέες και πολύ δουλειά. Αντί εμείς να παλεύουμε να χωρέσουμε σ’ αυτήν την κοινωνία, ας αρχίσει η κοινωνία να παλεύει να χωρέσει εμάς.
- Sex Pistols – No Future? Το τραγουδούσε ένας άντρας σήμερα στο μετρό. Αυτή είναι η εποχή μας. Ισοπέδωση όλων των αξιών, ανακάτεμα όλων των ιδεολογιών, ανακατάταξη και αναδιοργάνωση σε κάθε τι κεκτημένο ή δεδομένο. Ναι, τα όνειρά μας γίνονται ολοένα και πιο ουτοπικά. Αλλά η δική μας δουλειά είναι να έχουμε όνειρα, να τα κυνηγάμε με αστείρευτο πάθος και όταν μας τα διαλύουν η αντίδρασή μας να είναι τρομαχτική και να έχει αποτέλεσμα!! Αυτό που θα έπρεπε να μας προκαλεί η οικονομική κατάσταση της χώρας μας είναι ανάγκη για έντονη δράση. Η αδράνεια, η απάθεια, η συγκατάβαση, η ευκολία και τα φούμαρα με μεταξωτές κορδέλες δεν περνάνε πια. Εννοείται ότι υπάρχει ανασφάλεια. Αλλά εάν εμείς παραιτηθούμε τότε τι; Το χάος… Δράση παιδιά! Τεχνολογία, νέες ιδέες και πολύ δουλειά. Αντί εμείς να παλεύουμε να χωρέσουμε σ’ αυτήν την κοινωνία, ας αρχίσει η κοινωνία να παλεύει να χωρέσει εμάς.
Info: Θέατρο Νέου Κόσμου: Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ. τηλ. 210-9212900: 1/10: «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου