Είσοδος 10 Ευρώ
Τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση της Πρωτοβουλίας
“Ένα Καράβι για τη Γάζα”
Ένα έργο βασισμένο στα ημερολόγια και τα emails της Ρέιτσελ Κόρι που επιμελήθηκαν ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Alan Rickman και η δημοσιογράφος Katharine Viner.
Ένα θέατρο ντοκουμέντο, που πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία. Τη ζωή της αμερικανοεβραίας Ρέιτσελ Κόρι ,που στα 23 της χρόνια βρήκε το θάρρος να περάσει στην απέναντι όχθη και να δει την αλήθεια της άλλης πλευράς με τα δικά της μάτια: την αλήθεια του Παλαιστινιακού λαού που εδώ και 60 χρόνια αγωνίζεται από αντίξοες συνθήκες για το δικαίωμα του στη λευτεριά και την ανεξαρτησία.
Το έργο καταφέρνει με τον καλύτερο τρόπο να αποδώσει την πολύπλευρη προσωπικότητα της ακτιβίστριας, που στην άνοιξη της ζωής της συνετρίβη (Μάρτης 2003) από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού ενώ προσπαθούσε να εμποδίσει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστίνιων πολιτών στη Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court Theater του Λονδίνου το 2005, σε σκηνοθεσία Alan Rickman και με την υποστήριξη του Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ και άλλων δεκαοκτώ Εβραίων συγγραφέων. Σημείωσε τεράστια επιτυχία, αποσπώντας το βραβείο “London Theatergoers' Choice Award” για την “Καλύτερη Θεατρική Παράσταση”, “Καλύτερη Σκηνοθεσία” και “Καλύτερη Σόλο Ερμηνεία”. Από τότε παίχτηκε σε πολλά θέατρα της Αγγλίας και της Αμερικής καθώς και σε πολλές άλλες χώρες, όπως την Αυστραλία , το Μεξικό ακόμα και στο Ισραήλ. Το έργο τιμήθηκε με πολλά βραβεία και διακρίσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ αξιοσημείωτη παραμένει η ακύρωση προγραμματισμένων παραστάσεων στη Νέα Υόρκη, το Μαϊάμι και στο Τορόντο, προκαλώντας τη διαμαρτυρία του Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ και των υπολοίπων συγγραφέων οι οποίοι σε επιστολή τους (το Μάρτη του 2006) τονίζουν:
“Είμαστε Εβραίοι συγγραφείς που υποστηρίξαμε την παραγωγή του έργου “Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι”.... Τι είναι αυτό από τα γραπτά της Ρέιτσελ, από τις σκέψεις της, τα συναισθήματά της, τις ανησυχίες της, τον ιδεαλισμό της, το θάρρος της, την αναζήτησή της για κάποιο νόημα στη ζωή από το οποίο το κοινό της Νέας Υόρκης πρέπει να προστατευθεί;..... Οι δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν δεν βγάζουν κανένα νόημα σε σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου και των κρίσιμων ζητημάτων που θέτει για τη δραστηριότητα του Ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα εδάφη..... Η Ρέιτσελ Κόρι έδωσε τη ζωή της ορθώνοντας το ανάστημά της ενάντια στην αδικία...”
Χαρακτηριστικά η Μάνια Παπαδημητρίου αναφέρει:
"Υπάρχουν έργα που γίνονται για το θέατρο. Υπάρχουν, όμως και έργα που γίνονται στο θέατρο, για να μας κινητοποιήσουν να πάρουμε θέση σε ζητήματα που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε, γιατί «έτσι ορίζουν οι καιροί». Το έργο «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πρέπει, απλώς, να παίζεται, για να μαθαίνει ο κόσμος τι συμβαίνει και δε γίνεται γνωστό.
Το θέατρο είναι πάντα μια πράξη πολιτική, αλλά το θέατρο ντοκουμέντο είναι κάτι περισσότερο από αυτό: είναι ένα είδος ακτιβισμού, στοχεύει, και μερικές φορές το πετυχαίνει, στο να μην ξεχνάμε αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί και να μην επαναπαυόμαστε μέσα σ’ ένα σύστημα, επειδή απλώς μας έχει δεχθεί… Οφείλουμε οι άνθρωποι της τέχνης να δείχνουμε αυτό που μένει ανοιχτή πληγή στον κόσμο και η Λωρίδα της Γάζας είναι μια ανοιχτή πληγή."
Προπωλούνται εισιτήρια. Τρικαλινή Ομάδα στήριξης της Πρωτοβουλίας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Νάνσυ Τρικκαλίτη
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάρω Αγρίτη
Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνικά: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Video: Αγγέλα Δεσποτίδου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Φωτογραφίες: Θάνος Χόνδρος
Παίζουν: Δήμητρα Σύρου, Μάρω Αγρίτη
Τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση της Πρωτοβουλίας
“Ένα Καράβι για τη Γάζα”
Ένα έργο βασισμένο στα ημερολόγια και τα emails της Ρέιτσελ Κόρι που επιμελήθηκαν ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Alan Rickman και η δημοσιογράφος Katharine Viner.
Ένα θέατρο ντοκουμέντο, που πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία. Τη ζωή της αμερικανοεβραίας Ρέιτσελ Κόρι ,που στα 23 της χρόνια βρήκε το θάρρος να περάσει στην απέναντι όχθη και να δει την αλήθεια της άλλης πλευράς με τα δικά της μάτια: την αλήθεια του Παλαιστινιακού λαού που εδώ και 60 χρόνια αγωνίζεται από αντίξοες συνθήκες για το δικαίωμα του στη λευτεριά και την ανεξαρτησία.
Το έργο καταφέρνει με τον καλύτερο τρόπο να αποδώσει την πολύπλευρη προσωπικότητα της ακτιβίστριας, που στην άνοιξη της ζωής της συνετρίβη (Μάρτης 2003) από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού ενώ προσπαθούσε να εμποδίσει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστίνιων πολιτών στη Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court Theater του Λονδίνου το 2005, σε σκηνοθεσία Alan Rickman και με την υποστήριξη του Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ και άλλων δεκαοκτώ Εβραίων συγγραφέων. Σημείωσε τεράστια επιτυχία, αποσπώντας το βραβείο “London Theatergoers' Choice Award” για την “Καλύτερη Θεατρική Παράσταση”, “Καλύτερη Σκηνοθεσία” και “Καλύτερη Σόλο Ερμηνεία”. Από τότε παίχτηκε σε πολλά θέατρα της Αγγλίας και της Αμερικής καθώς και σε πολλές άλλες χώρες, όπως την Αυστραλία , το Μεξικό ακόμα και στο Ισραήλ. Το έργο τιμήθηκε με πολλά βραβεία και διακρίσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ αξιοσημείωτη παραμένει η ακύρωση προγραμματισμένων παραστάσεων στη Νέα Υόρκη, το Μαϊάμι και στο Τορόντο, προκαλώντας τη διαμαρτυρία του Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ και των υπολοίπων συγγραφέων οι οποίοι σε επιστολή τους (το Μάρτη του 2006) τονίζουν:
“Είμαστε Εβραίοι συγγραφείς που υποστηρίξαμε την παραγωγή του έργου “Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι”.... Τι είναι αυτό από τα γραπτά της Ρέιτσελ, από τις σκέψεις της, τα συναισθήματά της, τις ανησυχίες της, τον ιδεαλισμό της, το θάρρος της, την αναζήτησή της για κάποιο νόημα στη ζωή από το οποίο το κοινό της Νέας Υόρκης πρέπει να προστατευθεί;..... Οι δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν δεν βγάζουν κανένα νόημα σε σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου και των κρίσιμων ζητημάτων που θέτει για τη δραστηριότητα του Ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα εδάφη..... Η Ρέιτσελ Κόρι έδωσε τη ζωή της ορθώνοντας το ανάστημά της ενάντια στην αδικία...”
Χαρακτηριστικά η Μάνια Παπαδημητρίου αναφέρει:
"Υπάρχουν έργα που γίνονται για το θέατρο. Υπάρχουν, όμως και έργα που γίνονται στο θέατρο, για να μας κινητοποιήσουν να πάρουμε θέση σε ζητήματα που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε, γιατί «έτσι ορίζουν οι καιροί». Το έργο «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πρέπει, απλώς, να παίζεται, για να μαθαίνει ο κόσμος τι συμβαίνει και δε γίνεται γνωστό.
Το θέατρο είναι πάντα μια πράξη πολιτική, αλλά το θέατρο ντοκουμέντο είναι κάτι περισσότερο από αυτό: είναι ένα είδος ακτιβισμού, στοχεύει, και μερικές φορές το πετυχαίνει, στο να μην ξεχνάμε αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί και να μην επαναπαυόμαστε μέσα σ’ ένα σύστημα, επειδή απλώς μας έχει δεχθεί… Οφείλουμε οι άνθρωποι της τέχνης να δείχνουμε αυτό που μένει ανοιχτή πληγή στον κόσμο και η Λωρίδα της Γάζας είναι μια ανοιχτή πληγή."
Προπωλούνται εισιτήρια. Τρικαλινή Ομάδα στήριξης της Πρωτοβουλίας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Νάνσυ Τρικκαλίτη
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάρω Αγρίτη
Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνικά: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Video: Αγγέλα Δεσποτίδου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Φωτογραφίες: Θάνος Χόνδρος
Παίζουν: Δήμητρα Σύρου, Μάρω Αγρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου