Ακολουθεί η συνομιλία μας.
Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφιση.
Χανιά* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά.
Κόσμοι στον υπολογιστή
* Ήμουν προγραμματίστρια. Ήταν καταπληκτικό το να φτιάχνω κόσμους στον υπολογιστή. Αλλά κάποια στιγμή δεν ήταν αρκετό. Ήθελα να φτιάξω κόσμους και αλλού. Ήθελα από μικρή να γίνω ηθοποιός και κάποια στιγμή δεν άντεξα. Το έκανα.
΄Ηθος και παιδεία
* Η Μάνια Παπαδημητρίου είναι ο άνθρωπος που μου επέτρεψε να υπάρξω στο θέατρο. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε και τα εφόδια που μου έδωσε θα είναι για πάντα ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής μου. Όλοι οι καθηγητές στη σχολή «Αρχή», της Νέλλης Καρρά. Άνθρωποι με σπουδαία παιδεία και ήθος. Ο Πάρης Μαντόπουλος, δάσκαλός μας στο contact improvisation, με τον οποίο έκανα τις πρώτες μου παραστάσεις ενώ ήμουν ακόμα στη σχολή, ο Ανρί Κεργκομάρ, ο Θάνος Δερμάτης.
Θυμός* Δάκρυα μου φέρνει ο θυμός. Και θυμώνω με πολλά που βλέπω γύρω μου. Θυμώνω με τη διαστροφή του ανθρώπου. Το λίγο μας. Θυμώνω με όλο το σύστημα που έχουμε στήσει εις βάρους συνανθρώπων μας. Και με το ότι το στηρίζουμε χωρίς κανένα ψυχικό κόστος. Θυμώνω... γενικώς… πολύ…
Πηγή ζωής
* Γελάω πάρα πολύ. Όταν κάτι δεν με θυμώνει με κάνει να γελάω. Πολύ κλισέ το ξέρω αλλά, ναι, το γέλιο είναι πηγή ζωής. Είναι μεταδοτικό. Είναι η ίδια η ζωή. Γελάω πολύ παρέα με τους ανθρώπους που αγαπώ. Τα αδέρφια μου ακούγονται στη διπλανή πολυκατοικία όταν γελάνε.
Φιλία
* Οι αξίες μου είναι η αλήθεια, η οικογένεια, η φιλία. Η βάση της αγάπης.
«Πρωτοβουλία για τη Γάζα»
* Το καλοκαίρι ήθελα να φύγω. Λόγω της παράστασης ήρθαμε πολύ κοντά με ανθρώπους από την «Πρωτοβουλία για τη Γάζα», ανθρώπους που ήταν στο Στόλο της Ελευθερίας και έζησαν από κοντά το μακελειό που συνέβη στα διεθνή χωρικά ύδατα. Ήμουν μαζί με τη Μάρω (σ.σ. Αγρίτη) μέχρι την τελευταία στιγμή που έφυγαν τα πλοία μας από το Κερατσίνι. Κοιταζόμασταν και αναρωτιόμασταν γιατί δεν είμαστε και εμείς πάνω. Δεν ξέρω αν θα έκανα ποτέ τελικά αυτό το βήμα. Αυτό που διαρκώς σκεφτόμουν και δεν έλεγα το «ναι» ήταν η οικογένειά μου. Δεν θα άντεχα να τους προκαλέσω τόση αγωνία… Αλλά πραγματικά δεν ξέρω. Είναι υπόθεση ενός κλάσματος δευτερολέπτου το να περάσεις τελικά στην άλλη πλευρά. Αλλά ίσως και μιας ολόκληρης ζωής; Αυτό που έκανε η Rachel ήταν σπουδαίο. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν.
Βαρβαρότητα* «Εάν ολοκληρωτικά στραγγάλιζαν τη ζωή και την ευημερία οποιουδήποτε από μας και ζούσαμε με παιδιά μέσα σε σπίτια που επρόκειτο να κατεδαφιστούν, ο καθένας από μας, δεν θα υπερασπιζόταν τον εαυτό του όσο καλύτερα μπορούσε;». Λόγια της Rachel Corrie, ενώ ήταν στην Παλαιστίνη το 2003. Λίγο πριν καταπλακωθεί από ισραηλινή μπουλντόζα… Νομίζω ότι ακόμα δεν έχουμε νιώσει ως μέσα μας βαθιά την έννοια της βαρβαρότητας… Κακώς μεν... Γιατί το μέγεθός της είναι γιγαντιαίο και δεν το αντιλαμβανόμαστε… όταν έρθει εκείνη η στιγμή τότε θα μπορώ να πω ότι πιστεύω στην αποτελεσματικότητα της μη βίας απέναντι στη βαρβαρότητα εάν μείνω με τα χέρια ψηλά, ατάραχη. Τώρα θεωρητικά δεν μπορώ να το πω.
Σοκ και ντροπή
* Οι σελίδες έφευγαν η μία μετά την άλλη όλο και πιο γρήγορα. Σοκαρίστηκα. Για δύο λόγους. Όλο το πρώτο μέρος, που αποτελείται από τα λόγια της Rachel στην Αμερική, είχε ανά δύο προτάσεις λεπτομέρειες της δικής μου ζωής, των δικών μου παιδικών χρόνων, συνηθειών και ιδιοτροπιών. Όλο το δεύτερο μέρος που αποτελείται από λόγια της Rachel στην Παλαιστίνη… γι’ αυτό τι να πω. Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος. Απλά. Αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη είναι σατανικό…
Πολιτικό θέατρο* Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο ήθελα να κάνω θέατρο ήταν για να κάνω θέατρο ντοκουμέντο, πολιτικό θέατρο, θέατρο που διαπραγματεύεται ζητήματα κοινωνικά. Πρόσφατα με ρωτούσαν πού είναι οι καλλιτέχνες και γιατί δεν έχουν βγει ακόμα στους δρόμους με όλα αυτά που συμβαίνουν φέτος. «Τι άλλο περιμένετε;», με ρώτησαν. Δεν ήξερα τι να απαντήσω…
Η ενέργεια των θεατών
* Όταν είσαι στη σκηνή άλλες φορές είναι ζητούμενο το να έχεις οπτική επαφή με το κοινό και άλλες όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να είσαι ανοιχτός και να αφουγκράζεσαι το τι συμβαίνει. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική γιατί αποτελεί τον συνδυασμό της δουλειάς του θιάσου και της ενέργειας του κοινού. Είναι μεγάλο μέρος της δουλειάς μας η διαχείριση αυτής της ενέργειας.
Αναγκαίο κακό
* Αθήνα: Αναγκαίο κακό, εθισμός ή έρωτας; Έλα ντε… Την αγαπώ αυτή την πόλη. Όποτε φεύγω δεν θέλω να ξαναγυρίσω και όποτε ξαναγυρνάω είμαι στο «σπίτι μου»… Όμορφη δεν είναι. Προσεγμένη δεν είναι. Αλλά μας κρατάει ακόμα εδώ. Δεν ξέρω μέχρι πότε…
Ο σκύλος μου
* Είχα πολλά κατοικίδια. Χελώνες, ψάρια, σκίουρο, καναρίνια, αηδόνια, γάτο, σκύλο. Ο σκύλος μου φυσικά ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Τον έχασα… Έχω φίλους εκεί αδελφικούς. Οι παιδικές μου μνήμες είναι γεμάτες από παιχνίδι στη θάλασσα και από φωνές φίλων στην αυλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου