Τι είναι η Υπερπροσωπική Προσέγγιση

Τι είναι η Υπερπροσωπική Προσέγγιση Η Υπερπροσωπική ανάπτυξη αντιπροσωπεύει μεταμορφώσεις ή διαρκείς αλλαγές της συνειδητότητας που αναδομούν την θεώρηση του κόσμου ή την κατάσταση ύπαρξης στον κόσμο (Boucouvalas, 1999). Ενδιαφέρεται για εκείνες τις εμπειρίες οι οποίες γίνονται αντιληπτές πέραν από τις προσωπικές αντιλήψεις γιά τους κοινωνικούς ρόλους, την ταυτότητα ή την προσωπική ιστορία (Hensley, 1977). Σημαντικά σημεία έρευνας είναι εκείνες οι πτυχές της ζωής των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη, κατανόηση των μεθόδων και των μονοπατιών που καλλιεργούν υγιή ανάπτυξη, όταν σχετίζονται με την έννοια ενός υπερπροσωπικού εγώ το οποίο σημαίνει να υπερβαίνει τις διαμάχες του εγώ και να παραμένει ανεπηρέαστο από αισθήματα και σκέψεις (Boucouvalas, 1981).

Η υπερπροσωπική ψυχολογία προτείνει τόσο μιά αρχαία όσο και μιά νέα θεώρηση της πραγματικότητας η οποία τιμά όλες τις πνευματικές και θρησκευτικές παραδόσεις όπου ο εσωτερικός εαυτός διευρύνεται στο να συμπεριλάβει την διαίσθηση όπως και την ουσιώδη φύση και την πραγμάτωσή της. Αναγνωρίζει επίσης την πιθανότητα υπέρβασης της περιορισμένης αντίληψης της καθημερινότητας παρέχοντας την δυνατότητα σε ορισμένους να βιώσουν την πραγματικότητα με τρόπους που υπερβαίνουν την ανθρώπινη θεώρηση (Mann, 1984).

Η υπερπροσωπική ψυχολογία καθιερώθηκε το 1968 με το πρώτο Journal of Transpersonal Psychology το οποίο εκδόθηκε από τον Antony Sutich. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος Υπερπροσωπική Ψυχολογία, αν και ο όρος υπερ-προσωπικό χρησιμοποιήθηκε από τον William James γιά να περιγράψει “όπως τότε που το αντικείμενό μου είναι δικό σου αντικείμενο”, και σαν επικεφαλίδα κεφαλαίου στην Ψυχολογία του Υποσυνειδήτου (1942) του Carl Jung. Στο κείμενο αναφέρεται “Θα πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ του προσωπικού ασυνειδήτου και ενός απρόσωπου ή υπερπροσωπικού ασυνειδήτου. Αναφερόμαστε επίσης στο τελευταίο και ως συλλογικό ασυνείδητο”.

Οι Lajoie και Shapiro (1992) ορίζουν την υπερπροσωπική ψυχολογία ως “να ασχολείται με την μελέτη της ύψιστης δυνατότητας του ανθρώπου και με την αναγνώριση, κατανόηση και πραγμάτωση των διαισθητικών, πνευματικών και υπερβατικών καταστάσεων της συνείδησης”. Οι Walsh και Vaughan (1993) θέτουν το ζήτημα ότι η υπερπροσωπική ψυχολογία δείχνει επίσης ενδιαφέρον όχι μόνο στις εμπειρίες πέραν του εαυτού αλλά στην “πνευματική έκτακτη ανάγκη” ή “τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής”.

Οι Walsh, Vaughan (1993) και Boucouvalas (1999) υποστηρίζουν ότι η υπερπροσωπική ψυχολογία θα πρέπει να θεωρείται σαν μέρος ενός ευρύτερου υπερπροσωπικού κινήματος το οποίο περιλαμβάνει υπερπροσωπικές προσεγγίσεις εντός των τομέων της εκπαίδευσης, της ιατρικής, της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής, της ψυχολογίας, της οικολογίας και της κοινωνιολογίας μεταξύ άλλων. Ο Michael Daniels  στο Shadow, Self and Spirit υποστηρίζει ότι είναι σημαντικό να διακρίνουμε την υπερπροσωπική ψυχολογία ως “ένα επιστημονικό κλάδο ο οποίος βασίζεται σε ψυχολογικούς τρόπους κατανόησης”.  O Daniels (2005) τονίζει ότι “από την οπτική γωνία της υπερπροσωπικής ψυχολογίας, είναι ζωτικό ότι ο ερευνητής θα πρέπει να συμμετέχει (παρά να παρατηρεί απλά) στην πνευματική μεταμορφωτική διαδικασία”.  Κατ΄αυτόν τον τρόπο η προσωπική υπερπροσωπική εμπειρία και άσκηση εξυπηρετεί στο να ενημερώνει, να γειώνει και να εμπλουτίζει την έρευνα ενός ψυχολόγου.

Ο Stanislav Grof, ο Τσέχος ψυχίατρος ο οποίος πρωτοστάτισε στην κλινική έρευνα με την χρήση LSD για την θεραπεία του αλκοολισμού και της εξάρτησης από ναρκωτικά και ο οποίος συνετέλεσε στην ίδρυση της υπερπροσωπικής ψυχολογίας στην δεκαετία του 1960, ανακάλυψε ότι το Holotropic Breathwork μπορεί να προκαλέσει υπερπροσωπικές εμπειρίες και μεταβαλλόμενες καταστάσεις συνειδητότητας. Ο Grof καταγράφει την ταύτιση με ζώα, φυτά, εμπειρία της άψυχης ύλης, εμβρυικές εμπειρίες, αρχαϊκές εμπειρίες, παρελθούσες μετεμψυχώσεις, φυλογεννητικές, πνευματιστικές εμπειρίες και εμπειρίες των ψυχών ζώων ως υπερπροσωπικές εμπειρίες (Grof, 1990).

Οι απόψεις τόσο της υπερπροσωπικής ψυχολογίας όσο και της ψυχολογίας βάθους συνεπάγονται ότι η ανθρώπινη ανάπτυξη ακολουθεί μιά πνευματική οδό. Εδώ, η βαθύτερη ψυχή είναι η πηγή της ουσιαστικής ζωής, ‘στην μετάβαση από τις προ-προσωπικές στις προσωπικές καταστάσεις ανάπτυξης η βαθύτερη ψυχή καθίσταται αδρανής’, στα στάδια τα οποία οδηγούν από το προσωπικό στο υπερπροσωπικό η βαθύτερη ψυχή ξυπνά ξανά, το οποίο μπορεί να οδηγήσει στην ενσωμάτωση ολόκληρης της ψυχής (Washburn, 2003).

Το άτομο το οποίο είναι ικανό να αναπτύξει την υπερπροσωπική συνείδηση, υπερβαίνει τον εαυτό ο οποίος δεν χάνεται εντελώς και λειτουργεί μέσα από μιά κατάσταση σταθερότητας. Ο ενσωματωμένος εαυτός είναι σε επαφή με μιά βαθύτερη και διευρυμένη πραγματικότητα και το σύστημα του εγώ-προσωπικότητας διαμορφώνεται ως ένα όχημα το οποίο μπορεί να εκφράσει τις υπερπροσωπικές δυνατότητες (Daniels, 2005). 

πηγή κειμένου

Επιλέγει η Κωνσταντίνα Βλαχοπούλου