Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ

Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ 

Ο άνθρωπος έχει μάθει να δίνει, να αγαπά, να είναι συμπονετικός, έχει εκπαιδευτεί να προσφέρει απλόχερα βοήθεια. Και φυσικά από μικρή ηλικία εκπαιδεύεται για το (αγαπάτε αλλήλους). Όλη αυτή η εκπαίδευση στην πορεία ανάπτυξης του ατόμου έχει ένα σκοτεινό σημείο,(το κλισέ των πρέπει) που ονομάζεται αντάλλαγμα, και όσο συνειδητά μπορεί να το απωθούμε, ασυνείδητα ότι προσφέρουμε με καλοσύνη αναμένουμε μία ανταπόδοση από τον άλλον, ίση με αυτά που προσφέραμε. Ωστόσο, πρέπει επίσης να λάβουμε την αγάπη, την καλοσύνη και την ευσπλαχνία σε αντάλλαγμα. 

Η έννοια του κύκλου προσφοράς και ανταπόδοσης είναι μερικές φορές δύσκολη για τους ανθρώπους που είναι συναινετικοί μέσα από την οικογενειακή εκπαίδευση των ρόλων αυτών, προσπαθώντας συνεχώς να ευχαριστούν τους άλλους ανθρώπους και να ζητούν ασυνείδητα την έγκρισή τους, αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι ανάμεσα στην καλοσύνη και την επιθετικότητα επειδή είναι συχνά μονόπλευρες σχέσεις, τόσο εξωτερικά με άλλους όσο και εσωτερικά με τον ίδιο τους εαυτό, και είναι ένας ρόλος διαχωρισμού της αυθεντικότητας και του προσωπείου. 

Μοιάζει αυτού του είδους η εκπαίδευση να δημιουργεί έναν διαχωρισμό από την αυθεντική πορεία και τον σκοπό τους όταν συνεχίζουν ασυνείδητα να αλληλεπιδρούν με τους άλλους με τον τρόπο αυτό - και παρά τις καλύτερες προθέσεις τους οι επίθεση θα εμφανιστεί με διάφορους τρόπους επικάλυψης στερώντας επίσης από το άλλο άτομο τα μαθήματα που χρειάζονται για να μάθει και να αναπτυχθεί. Η αλήθεια είναι : μπορούμε να δώσουμε τόσα πολλά για πολύ καιρό πριν αρχίσουμε να υποφέρουμε ,αυτού του είδους η αλληλεξάρτηση έχει σοβαρές συνέπειες στην υγεία και τη ζωή μας. Μπορούμε άραγε να παραδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε και εμείς φροντίδα άνευ όρων: ή μήπως φοβόμαστε ότι είμαστε μόνοι ή εγκαταλελειμμένοι. Το "πρέπει να προσφέρουμε" είναι στην πραγματικότητα ένας ενσωματωμένος φόβος εγκατάλειψης κάπου στο υποσυνείδητό μας.

Όλες αυτές οι λειτουργίες συμπεριφορών είναι συμπτώματα αυτού που ονομάζουμε Εξάρτηση των εξαρτήσεων, και εξ ορισμού είναι μια απώλεια του εαυτού επειδή είμαστε εκπαιδευμένοι για να είμαστε πολύ απασχολημένοι με τη φροντίδα των άλλων. Αυτό που είναι σημαντικό να θυμόμαστε είναι ότι ο άνθρωπος, δεν είναι υπέρ- άνθρωπος και δεν μπορεί απλά να κάνει τα πάντα για όλους.

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι δεν συγκαταλέγονται σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων αυτών, ίσως να σκεφτούν ότι δίνουν απλόχερα την προσφορά τους χωρίς αντάλλαγμα.

Ο παρακάτω πίνακας δείχνει μερικά από τα συμπτώματα της εξαρτημένης συμπεριφοράς μέσα από τις επικαλυμμένες εξαρτίσεις.

• Όταν είναι ανταποδοτική η έγκριση που επιδιώκει, ο άνθρωπος είναι ευχαριστημένος.

• Όταν έχει τον Φόβο να είναι μόνος νοιώθει εγκαταλελειμμένος.

• Όταν δεν ανταποκρίνεται η ανταλλαγή με τον τρόπο που επιδιώκει να πάρει τότε γίνετε εγωιστής μέσα από την Ένοχή και δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των άλλων.

• Γίνετε Ευερέθιστος όταν οι άλλοι δεν λαμβάνουν τις συμβουλές τους μέσα από την αυθεντία του. Διατηρεί ανθυγιεινές σχέσεις για να αποφύγει τη μοναξιά.

• Δημιουργεί γκρίνια για να κρατήσει τους άλλους έξω από το πραγματικό πρόβλημα σύνδεσης και αλληλεπίδρασης.

• Μπαίνει πάντα μπροστά ως αυθεντία πλημμυρίζοντας το όποιο χώρο με την ναρκισσιστική του συμπεριφορά. 

• Η εξάρτηση αυτή δημιουργεί την πεποίθηση της παντογνωσίας του τύπου (εγώ τα ξέρω όλα και καλύτερα από όλους) 

• Έχει υπερβολική υπευθυνότητα λόγω εκπαίδευσης του ρόλου αυτού και επιζητεί κάτι περισσότερο από το δίκαιο μερίδιο που του αναλογεί.

• Επιτρέπει και αναπαράγει σχολιασμούς περί ηθικής και ανηθικότητας, για άλλα άτομα, ακόμα και αν παρευρίσκεται ως παρατηρητής σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Οι ρόλοι αυτοί αναπαράγονται μέσα από την Ενοχή και τον Φόβο εγκατάλειψης, και είναι πυρηνικές αρχέγονες καταγραφές. 

Ο αντίποδας σε αυτούς τους ρόλους είναι η Ντροπή που λειτουργεί με τα ίδια παραπάνω στοιχεία αλλά με διαφορετική συμπεριφορά δ.λ.δ τον ρόλο του θύματος. (εγώ που αγαπάω, που φροντίζω, που προσπαθώ να τα έχω καλά με όλους,κτλ)

Το ζητούμενο είναι κατά πόσο αντέχουμε να εμβαθύνουμε στην κατανόηση των τραυματικών σχημάτων, να διερευνήσουμε, να επαναπροσδιοριστούμε, να μετακινηθούμε από την Αυθεντία στην Αυθεντικότητα. 

Κυριακή Μερτζάνη

Ψυχοθεραπεύτρια

Ερευνήτρια για την αναπαραγωγή

του διαγενεολογικών ψυχικών τραυμάτων.

Συντονίστρια ομάδων ψυχικού τραύματος.

Με ειδίκευση στην Σχεσιακή Ατομική Ψυχοθεραπεία. ΙΣΟΨ

Εκπαιδευόμενη στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Ομαδική Σχεσιακή Ψυχοθεραπεία ΙΣΟΨ

Μέλος της Διεθνής Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης και Ψυχοθεραπείας IARPP New York