Κι έτσι...
Κι έτσι καθώς θα μεγαλώνει τούτο το φεγγάρι,
θα κοιτάξουμε μέσα απ' τα μάτια της άνοιξης.
Με τις κόρες διεσταλμένες και τα ματοτσίνορα
καμμένα πάνω σε χορό πυρκαγιάς.
Έτσι, καθώς θα μεγαλώνει η μέρα,
θα αναστήσουμε πάλι την μεγάλη θάλασσα των μικρών θεών.
Την Περσεφόνη απ' τον άδη θα ανεβάσουμε,
με μια ηλακάτη στα δυο της χέρια,
και κοιτώντας πέρα, με κατακόκκινα μάτια
θα γνέσουμε τη φορεσιά του ήλιου.
Χριστίνα Φούσκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου